منتظر یک اتفاق خارق العاده، منتظر بودم تا رسیدن آن روز، آن روز که نسیمی خرق عادت کرد، نسیمی که بوی گل محمدی می‌داد یا بوی سیب یا شاید بوی یاس؛ اصلا آن نسیم بوی خود خدا را می‌داد. نسیمی که از جانب آن کاروان می‌وزید. کاروانی که با تمام کاروان هایی که بدون نگاهی می‌گذشتند از من، متفاوت بود.

بهترین قسمتش نه غذاهای گرم و لذیذ روستاییان بین راه است و نه طعم پرتقال های شیرین و به یاد ماندنی باغ هایشان!

شاید اگر آب های خنک و گوارای بیابان نشین ها هم نبود باز هیچ چیزی با آن قابل مقایسه نبود!

شاید اگر اهل عراق به زور تو را در خانه هایشان مهمان نمی کردند و پاهایت را که پیاده آمدن مجروحشان کرده بود، مداوا نمی کردند، باز هم از ته قلب عاشق اربعین می بودی!

برادر سلام! همراه نی سوار من برخیز، این سروِ قامت خمیده، خواهر توست که منزل به منزل حرمت خون خدا را نگاهبان بوده و جان امام زمانش را سپر، چقدر شبیه مادر شده بودم، علی را پاس می داشت و علی را پاس می داشتم و بار دیگر کوفه از سخنانم به خود لرزید همچون خطبه خوانی حیدر، گام به گام مرهم دلسوختگان بودم و همدرد داغدیدگان، از باقی داستان جانگداز این سفر اما من نمی گویم و تو نیز هیچ مپرس.

دوستانم آمده‌اند و من به تک تکشان سفارش کرده‌ام که سلام شکسته‌ام را به تو برسانند و هق‌هق گریه‏‌هایم را. ما از راه جامانده‌ایم نه از تو.

بی شک شب های بلند بسیار دیده‌ای. شب های انتظار هم به یقین از شب های بلند زندگی محسوب می شود. امان از شبی که دختری منتظر رسیدن بابا باشد و او نیاید... هرگز نیاید... امان از شبی که خانه‌ات و خیمه‌ات سوخته باشد و ندانی شب را چه طور تا صبح  سر کنی و اگر دست و بالت سوخته و زخمی هم باشد که دیگر هیچ، سوزش زخم ها خود، شب را برایت بی نهایت می کند.

کاروان بازگشته است؛ با تمام دردها و داغ ها.

کاروانى که اشک‌هایش عطش على اصغر علیه السلام را تازه میکند؛ کاروانى که خیمه‌هاى سوخته­‌اش را به بادها سپرد تا شعله بیدارى همیشگى جهان باشد.

دلم را گم کرده‌ام ... باور کن!
نمی‌دانم، شاید گوشه‌ای به دیواری تکیه داده است و قامت تو را نظاره‌گر شده و آن قدر خیره مانده است به تو که گویا جان در رهت هدیه آورده...
نمی‌دانم، شاید دلم بال به بال، کبوترهایت را همراهی می‌کند و شاید به بهانه گندمِ تو دل از دلم رفته است...

چه کسی گفت که در عـــــالم بالاست بهشت؟!

دل من دید، همین جاست

همین تکه دنیاست، بهشت ..

سلام بر نورِ فروزانی که از هشتمین افق تابناک ولایت تابیدن گرفته است.

خوش آمدی مهربان، ای پناه مظلومان و دردمندان، ضامن دل‌های آهوان رمیده از صید دام دنیا!

مولای مهربان و بزرگوارم؛ رئیس مذهبم  سلام!

ابو العباس قریشی، از محمد بن حسین بن ابی خطاب، از محمد بن اسماعیل، صالح بن عقبه، از ابی هارون مکفوف برای ما نقل کرده است که او گفته، شما به او فرموده اید: «ای ابا هارون! آیا در مصیبت امام حسین (ع) شعری برایم می‌­خوانی؟»

روبروی ضریحش ایستاده‌ام و مودبانه سلامش می‌دهم تا می‌رسم به این عبارت «اَلسَّلامُ عَلیْکَ یا مَنْ بِزِیارَتِهِ ثَوابُ زِیارَه سَیِّدِ الشُّهَداءِ یُرْتَجی» نگاهم را از روی زیارت نامه بر می‌دارم و پخش می‌کنم بین شبکه‌های ضریحش. هر شبکه ضریحش مرا وصل می‌کند به ماجرای غریبی در این عالَم. چشمانم خیره خیره به یکی از شبکه‌ها دوخته می‌شود و به تبع آن دلم هم آن جا گیر می‌کند. زبانم در دهانم می‌چرخد و می‌گویم: ...