روح کلام، سخن و رجز همه ی اصحاب ، یکسان است. آخرین جملات آنان در لحظه وداع و شهادت نیز یگانه است. در هیچ زمین و زمانی انسان‌هایی چنین یگانه و یکدل و همراه نمی‌توان یافت و تردیدی نیست که هرگاه و هر جا، ازاین‌دست انسان‌ها فراهم آیند، پیروزی و دشمن‌شکنی، همگام و همراهشان خواهد بود.

جز حسین (ع) نماند مگر سه تن از اهل بیت او، روی به آن قوم آورد و آن‌ها را می‌راند و دور می‌ساخت و آن سه تن او را حمایت می‌کردند تا کشته شدند. 

آوازه دلاور مردی‌هاى حضرت عباس (ع) چنان در گوش عرب آن روزگار طنین افکنده بود که دشمن را بر آن داشت تا با اقدامى جسورانه، وى را از صف لشکریان امام جدا سازد.

امام حسین (ع) به برادر خود عباس فرمودند: برادر جان! نزد این گروه برو، ببین اگر بتوانى براى باقیمانده امروز جنگ را به تاخیر بیندازند، باشد که امشب را در پیشگاه خدایمان به نماز و دعا و استعانت از خدا و یارى طلبى در جنگ با اینان بگذرانیم.

کعبه را به چه امید به طواف می‌آیید که صاحب کعبه را از ستم شب‌اندیشان، امان نیست. کعبه اوست که رفتن به سویش واجب است،  به طوافش بشتابید.

صفات ارزشمندی چون  عشق به خدا و دل از دنیا بریدن، آگاهی و بصیرت، شجاعت و استقامت، صبرو استقامت، ایثار و جوانمردی، وفا و توکل، عطوفت و مهربانی جلوه‌هایی از اخلاق متعالی و ارزش‌های انسانی عاشورا را تشکیل می دهد که در فرهنگ عاشورا تبلور پیدا کرده و با استفاده از آن‌ها جامعه به ارزش‌های والای انسانی دست پیدا خواهد کرد.

خسته بود، گرسنه، فراری، از همه جا بریده بود و پناه آورده بود به مدینه. وارد شهر که شد پرسید دست‌و‌دلباز‌ترین فرد این شهر کیست؟

چه غریب و تنهاییم در این بیابان. کاش گذاشته بودند در غاضریه و کنار قبیله بنی‌اسد فرود آییم؛ نه اینجا که معبر مار و مور است و عقرب چلپاسه. دل شیرمردان هم در این وحشت سرا می‌گیرد، چه رسد به زنان و اطفال...

دو دست داده‌ای و از جهانی دستگیری می‌کنی...

امروز ذهنم سراغ دست‌هایت را گرفت. دیگر شعرهایم کفاف تو را نمی‌دهند. پیش خاکستری‌هایم رو می‌زنم شاید بتوانم درباره تو چیزی بنویسم.

سراغی به غارهای تنهایی‌ام می‌زنم، از طناب غم‌هایم بالا می‌روم و ناله‌های آب را گوش می‌کنم، ناله‌هایی که آهنگ پشیمانی را می‌خوانند که چرا در لبان تو و حسین (ع) جا نگرفتند.