تاریخنگاری
جایگاه مذاکره با دشمن در قیام امام حسین (ع)
حامد منتظری مقدم
سروش محلاتی در گفتاری زیر عنوانِ «امکان یا امتناع مذاکره با دشمن در سیاست انقلابی امام حسین (ع)»، با استناد به گفت وگوی امام حسین (ع) و عمر بن سعد در کربلا، تلاش کرده است تا ثابت کند: «امام حسین (ع) با انجام ملاقاتهایی در کربلا، به دنبال مذاکره و توافق (با یزید) بود تا جلوی جنگ گرفته شود.» نوشتار حاضر نقدی تاریخی بر دیدگاه اوست. گفتار وی با وجود امتیازاتی همچون تفکیک ابعاد مسئله، بحث تفصیلی در بعد تاریخی و گردآوری آرای کمشناخته شده از بزرگان، دارای کاستیهای مهمی در دو بخش روشی و محتوایی است. این کاستیها از نظر روشی، نقل یک سوی تاریخ و تکیه ناروا بر آرای بزرگان و از نظر محتوایی، بیتوجهی به انگیزه جعل و روند اشاعه پیشنهادهای منتسَب به امام (ع)، ترجمه نادرست بخش مهمی از گزارش مورد استناد ، نادیده انگاری بیعتخواهیِ یزید و بیتوجهی به مبانی و اهداف قیام امام (ع) و ارائه تصویری مبهم از آن است.