سروش محلاتی در گفتاری زیر عنوانِ «امکان یا امتناع مذاکره با دشمن در سیاست انقلابی امام حسین (ع)»، با استناد به گفت­ و­گوی امام حسین (ع) و عمر ­بن ­سعد در کربلا، تلاش کرده است تا ثابت کند: «امام حسین (ع) با انجام ملاقات‌هایی در کربلا، به دنبال مذاکره و توافق (با یزید) بود تا جلوی جنگ گرفته شود.» نوشتار حاضر نقدی تاریخی بر دیدگاه اوست. گفتار وی با وجود امتیازاتی همچون تفکیک ابعاد مسئله، بحث تفصیلی در بعد تاریخی و گردآوری آرای کم‌شناخته شده از بزرگان، دارای کاستی‌های مهمی در دو بخش روشی و محتوایی است. این کاستی‌ها از نظر روشی، نقل یک سوی تاریخ و تکیه ناروا بر آرای بزرگان  و از نظر محتوایی، بی‌توجهی به انگیزه جعل و روند اشاعه پیشنهاد­های منتسَب به امام (ع)، ترجمه نادرست بخش مهمی از گزارش مورد استناد ، نادیده انگاری بیعت‌خواهیِ یزید و بی‌توجهی به مبانی و اهداف قیام امام (ع)  و ارائه تصویری مبهم از آن است.

جز حسین (ع) نماند مگر سه تن از اهل بیت او، روی به آن قوم آورد و آن‌ها را می‌راند و دور می‌ساخت و آن سه تن او را حمایت می‌کردند تا کشته شدند. 

امام حسین (ع) به برادر خود عباس فرمودند: برادر جان! نزد این گروه برو، ببین اگر بتوانى براى باقیمانده امروز جنگ را به تاخیر بیندازند، باشد که امشب را در پیشگاه خدایمان به نماز و دعا و استعانت از خدا و یارى طلبى در جنگ با اینان بگذرانیم.

حسین (ع) خطبه می‌خواند هنوز امید داشت که این قوم عنود راهنمایی شوند تا لحظه آخر عمرش هم امید داشت که هدایت شوند...

یـکى از ملاقات‌هاى سیدالشهدا (ع) در کربلا با عمر بن سعد است که بدون نتیجه، پایان پذیرفت ایـن جلسه به درخواست امام (ع) و با حضور حضرت ابوالفضل و حضرت على اکبر (ع) از یک طرف و از جانب دیگر عمر سعد همراه پسرش حفص و غلامش لاحق تشکیل شد و دیگران نیز بـیرون خیمه ایستادند .