شهادت امام عسکرى (ع)

 

امام حسن عسکرى (ع) در سال 260 ه‍ در سن 28 سالگى به دست معتمد عباسى به شهادت رسید.[1]

معتمد به عباسی سفارش ‍ می‌کرد که بر آن حضرت تنگ بگیرند.[2] صدوق می‌فرماید: معتمد چندین مرتبه امام عسکرى (ع) را حبس کرد.
22 ساله بودند که امام هادى (ع) به شهادت رسیدند و مدت امامت آن حضرت شش سال بود. در شبى که فرداى آن روز به شهادت رسیدند نامه‌های زیادى به مردم مدینه نوشته بودند.[3]
هنگام نماز صبح، بعد از آنکه امام عصر (ع) آن حضرت را وضو دادند و جوشانده‌ای به حضرتش دادند، به شهادت رسیدند.[4]
وقتى مردم سامرا باخبر شدند، همه بازارها بسته شد و مردم کنار منزل آن حضرت جمع شدند. وزراء و اتباع خلیفه و بنی‌هاشم و علویات داخل منزل بودند. در سامرا صداى شیون و گریه از هر سو به گوش می‌رسید و قیامتى برپاشده بود.
امام زمان (ع) آن حضرت را غسل داده بعد از کفن آن حضرت بدن مطهر را جهت نماز آوردند. جعفر برادر حضرت جلو آمد که بر بدن مبارک نماز بخواند. همین که خواست تکبیر بگوید امام زمان (ع) در حالى که طفلى گندمگون، پیچیده موى، گشاده دندان مانند پاره ماه بود از حجره بیرون آمد و رداى جعفر را کشید و او را از آن مکان دور کرد و بر پدر بزرگوارش نماز خواند و آن حضرت را نزد قبر پدر بزرگوارش حضرت هادى (ع) دفن نمودند.[5]
جعفر این واقعه را براى معتمد نقل کرد. همه جار را در جستجوى حضرت گشتند، ولى اثرى از آن حضرت ندیدند.
در سال شهادت امام عسکرى (ع) - سال 260 ه‍ محدث جلیل جناب فضل بن شاذان نیشابورى از دنیا رحلت فرمود: او صاحب 180 تألیف است و امام عسکرى (ع) سه بار بر او رحمت فرستاده‌اند.[6]