حضرت زینب (س) را القاب زیادی است و از آن جمله عقیله بنی‌هاشم؛ با این حال چون مدیریت و حفاظت از بالغ بر 80 نفر اسرا و بازماندگان واقعه عاشورا را به عهده داشتند، به او لقب «امینه‌الله» را نیز داده‌اند.

حبیب بن مظاهر و حرمله بن کاهل هر دو از قبیله بنی‌اسد هستند اما یکی تا پای جان در کنار امام و مقتدایش می‌ایستد و آن دیگری از جمله دردناکترین فجایع عاشورا را می‌آفریند.

ابی‌عبدالله (ع) به طور واضح در سه مقطع عاشورا، سپاه عمر سعد را از عمق جان نفرین و لعن می‌کنند.

روایت «تاریخ یعقوبی» از ماجرای کربلا همانند نقل‌های مشهور است و حوادث منتهی به شهادت امام حسین (ع) در آن تفاوت عمده‌ای با آنچه پیشتر ما از ماجرای کربلا می‌دانیم، ندارد.

سلیمان بن صرد خزاعی از جمله زعما و بزرگان کوفی است که علیرغم آنکه نخستین دعوتنامه‌ها از جانب او و سایر بزرگان کوفه به امام حسین (ع) نوشته شد اما بنا به دلایلی برای همراهی و قتال در رکاب سیدالشهد (ع) حاضر نشد.

داشتن روحیه مسالمت آمیز در عبدالله بن جعفر موجب شد نه تنها از همراهی با امام حسین (ع) در عزیمت به کوفه پرهیز کند که حتی در نامه‌ای امام را نیز از این تصمیم بازدارد.

محمد بن حنفیه، برادر امام حسین (ع) در واقعه کربلا ایشان را همراهی نکرد و به همین دلیل ابهاماتی درباره عدم این همراهی وجود دارد که برخی با موضع او مخالف بوده و برخی دیگر نیز درصدد  دفاع از وی برآمدند.

حسن مثنی از جمله افرادی است که در واقعه عاشورا حضور داشت و در سپاه امام حسین (ع) به جنگ با کوفیان پرداخت اما زنده ماند و بعدها به عنوان یکی از شاهدان عینی این واقعه، راوی حقایق آن شد.

واقعه خونبار کربلا در عاشورای سال 61 هجری در حالی روی می‌دهد که علاوه بر امام حسین (ع)، فرزند ایشان امام سجاد (ع) و نوه بزرگوارشان امام باقر (ع) نیز در آن حضور دارند.

محمد بن اشعث از جمله افرادی است که نقش بسزایی در تسریع مجموعه اتفاقاتی که منجر به واقعه عاشورا شد، دارد.