کبشه از جمله زنان همراه کاروان امام حسین (ع) از مکه به کربلا بود؛ زنی که سلیمان بن رزین؛ سفیر امام حسین (ع) به بصره؛ پسر اوست و در جریان این سفر شاهد تمامی اتفاقات و مصایبی است که بر خاندان اهل بیت (ع) روا داشته می‌شود.

در زمان ورود سر مبارک امام حسین (ع) به دربار یزید، فرستاده قیصر روم در مجلس حضور داشت و درباره صاحب سر از یزید سؤال کرد. او زمانی که متوجه این جنایت لب به اعتراض و رسوایی یزید گشود که همین امر موجب شد تا یزید فرمان قتلش را صادر کند.

موقع بن ثمامه اسدی از جمله جانبازان واقعه کربلا است که به دستور ابن زیاد تبعید شد و یک سال بعد بر اثر جراحات وارده از جنگ به فیض شهادت نائل آمد.

حضرت زینب (س) با ادای عبارت «ما رأیت الا جمیلا» به دستگاه اموی فهماند که نه تنها کار تمام نشده است بلکه در آینده مردم عاشقانه به طواف قبور شهدای کربلا خواهند پرداخت.

در مقاطع گوناگون پس از واقعه عاشورا نقش حضرت زینب (س) در مدیریت بحران، مدیریت کاروان اسرا و خطابه افشاگرانه ایشان علیه دستگاه اموی، بارز و نشان از موقعیت‌سنجی ایشان دارد.

زهیر بن قین که نسبت به خاندان علی (ع) کینه‌توز بود به واسطه صحبت‌های پرنفوذ همسرش؛ دُلهَم به ملاقات با امام حسین (ع) رفت و حقانیتی بر او آشکار شد که موجب شد همراه یاران سیدالشهدا (ع) به شهادت برسد.

هر چند که ضحاک بن عبدالله مشرقی از جمله گزارشگران موثق و شاهدان عینی واقعه کربلا بوده است اما به جهت عافیت طلبی و به بهانه توافقی که با سیدالشهدا (ع) کرده بود، درست در زمانی که دیگر یاری برای امام باقی نمانده بود، با اسب خود از صحنه نبرد گریخت.

بحریه بنت مسعود خزرجی؛ شیرزنی است که پس از شهادت همسرش در رکاب امام حسین (ع)، به این نیز بسنده نکرده و پسر نوجوانش را برای جا‌ن‌نثاری در راه امام حسین (ع) تشویق می‌کند.

از جمله گزارشگران واقعه کربلا که در سپاه کوفه مسبب هولناک‌ترین فجایع شدند، هانی بن ثبیت حضرمی است که جزو 10 سواری بود که به دستور عمر سعد بر پیکر مطهر شهدای کربلا تاختند.

 سعید بن عبدالله حنفی از جمله محافظان امام حسین (ع) در ظهر عاشورا و در حین اقامه نماز بود که شخصاً در مقابل ایشان ایستاد تا حمله سپاه دشمن و تیرهایی که به سمت ایشان رها  شد را به جان خریده  و گزندی به امام نرسد.