به گزارش کرب و بلا، براساس اقوال مشهور، ولادت حضرت امام حسین (ع) در مدینه و در سوم ماه شعبان بوده است هر چند که سیید بن طاوس و شیخ ابن‌نما و همچنین شیخ مفید در«الارشاد» ولادت آن حضرت را پنجم شعبان ذکر کرده‌اند و جالب توجه اینکه شیخ مفید در«مقنعه» این واقعه را مربوط به آخر ماه ربیع‌الاول می‌داند.
شیخ طوسی براساس یک سند معتبر از حضرت امام رضا (ع) نقل کرده است که چون امام حسین (ع) متولد شد، حضرت رسول (ص) به اسْماء بنت عُمیْس فرمود که فرزند را بیاورد و چون آن حضرت را در جامه سفیدی پیچیده و به نزد پیامبر آوردند، آن حضرت نوزاد را در آغوش گرفت و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفتند.
در این هنگام جبرئیل نازل شد و گفت : حق تعالی ترا سلام می‌رساند و می‌فرماید که چون علی (ع) نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسی (ع) پس او را به اسم پسر کوچک هارون نام کن که «شبیر» است ولی از آنجا که لغت تو عربی است لذا بر او نام حسین بگذار.
پیامبر (ص) نوزاد را بوسید و گریست و فرمود: ترا مصیبتی عظیم در پیش است. خداوندا! لعنت کن کشنده او را! و سپس فرمود که اسماء، این خبر را به فاطمه مگو. چون روز هفتم شد پیامبر (ص) فرمود که فرزند مرا بیاور و چون او را به نزد آن حضرت بردند، گوسفند سیاه وسفیدی از برای او عقیقه کرد و یک رانش را به قابله داد و سرش را تراشید و به وزن موی سرش نقره صدقه داد و پس از آن گفت:ای ابا عبداللّه! چه بسیار گران است بر من کشته شدن تو، پس بسیار گریست. اسماء گفت : پدر و مادرم فدای تو باد این چه خبر است که در روز اوول ولادت گفتی و امروز نیز می‌فرمائی و گریه می‌کنی؟!
حضرت فرمود: می گریم براین فرزند دلبند خود که گروهی کافر ستمکار از بنی‌امییه او را خواهند کشت ، خدا نرساند به ایشان شفاعت مرا، خواهد کشت او را مردی که رخنه در دین من خواهد کرد و به خداوند عظیم کافر خواهد شد، پس گفت : خداوندا! سئوال می‌کنم از تو در حق این دو فرزندم آنچه را که سئوال کرد ابراهیم در حقّ ذذریت خود، خداوندا! تو دوست بدار ایشان را و دوست بدار هر که دوست می دارد و ایشان را و لعنت کن هر که ایشان را دشمن دارد. لعنتی چندان که آسمان و زمین از آن پر شود.
نقل از کتاب «منتهی‌الآمال» جلد 1
