گزارش چکیدن خون سر مبارک امام حسین (ع) بر ران ابن زیاد، فقط در سه کتاب گزارش شده است:

1. در کتاب «روضه الشهداء» ملا حسین کاشفى سبزوارى ‏(متوفای 910 ق) این گونه نقل شده است: ابوالمفاخر نقل می‌کند: «چون ابن زیاد سر امام حسین (ع) را بر ران خود نهاد، قطره‌اى خون بر قباى وى افتاد و قبا و جبّه و پیراهن و إزار، وى را سوراخ کرد و به گوشت ران وى رسید؛ از طرف دیگر بیرون آمد و رخت و تخت را سوراخ کرد بر روى زمین رسید و غایب شد. آن سوراخ در ران او بماند هرچند علاج کردند به (بهتر) نشد و از زخم او نتنى[1] عظیم، ظاهر گشت؛ چنانکه‌ هیچ شامّه را تحمّل شنیدن آن نبودى و پیوسته نافۀ مشک بر آن سوراخ بستى و باوجودآن رایحه کریه آن زخم بر بوى مشک غالب آمدى. به همین بلا مبتلا می‌بود تا به قتل رسید و ابراهیم بن مالک اشتر او را در میان کشتگان بدین علامت بشناخت؛ چنانچه در مختارنامه مذکور است.»[2] 

2. این جریان در کتاب «تاریخ حبیب السیر»[3] نوشته «غیاث‌الدین بن همام» ‏(متوفای 942 ق) نیز نقل شده است.[4]

3. در کتاب «دمع السجوم» که ترجمه نفس المهموم شیخ عباس قمی است (متوفای 1359 ق) نیز نقل شده است.[5]