دستی که ز موج علقمه کام گرفت

افتاد جدا و دست حق نام گرفت

چشمی که ز عکس موج، دریازده بود

با تیر به خون تپید و آرام گرفت

در حُلّۀ خون، دیدۀ سقّای حسین،

شد زائر گردی ز کف پای حسین

دست قلمش به جوهر خون بنوشت

بشکسته خطی، به وصف بالای حسین

تا از رگ مشک، باز شد جویی چند

لرزید دل اهل حرم بَند به بَند

همراه طنین ریزش آب به خاک

در خیمه، نوای «العطش» بود بلند