خطبه خوانی در مجلس یزید از جمله دیگر خصوصیات بارز حضرت زینب (س) است که توانستند با بلاغت و شیوایی حکومت اموی را رسوا کنند و با شجاعت بی نظیری که داشتند در برابر تصمیم ابن زیاد و حتی یزید برای به شهادت رساندن امام سجاد (ع) مقاومت کنند.

حضرت زینب (س) از هر حیث دلبستگی عجیبی به امام حسین (ع) داشتند تا آنجا که طبق نقل‌ها در ازدواج، همراهی با امام حسین (ع) را به عنوان شرط ازدواج اعلام کردند.

حضرت زینب (س) در طول عمر شریفشان علاوه بر بهره‌گیری از محضر جد بزرگوار خویش، پدر و مادر گرامیشان و همچنین دو برادر عالیقدر، در جریان تمامی مرارت‌ها و سختی‌ها، یک لحظه نیز از همراهی با ولایت دست نکشیده و بر سلوک عرفانی اصرار داشتند.

بررسی و شناخت شخصیت حضرت زینب (س) تاکنون بیشتر پس از وقوع عاشورا صورت گرفته است، در حالی که ایشان از همان کودکی و در سایه تربیت انسان‌های بزرگی همچون جد، پدر و مادر بزرگوارشان، از شخصیتی کامل برخوردار بودند که می‌تواند الگوی همه جامعه اعم از زن و مرد قرار گیرد.

بلافاصله پس از واقعه کربلا، شاهد بروز قیام‌هایی ملهم از آن بودیم و در تمامی ادوار تاریخی  از سوی توده‌های مردم، عاشورا الگو و سرمنشأ بسیاری از جنبش‌های مردمی شده است. به همین دلیل است که اسنادی همچون مقاتل می‌تواند حتی با تغییراتی، این جریان را در تمامی ادوار تاریخی پویا نگاه دارد.    

وقتی نگاهی صرفاً تاریخی به قیام سیدالشهدا (ع) داشته باشیم بروز برخی شبهات اجتناب ناپذیر است؛ مثلاً اینکه امام حسین (ع) با علم به اینکه به شهادت می‌رسد پس چرا دست به قیام زد؟ اما در مقابل با داشتن نگاه معرفتی می‌توان دریافت که اتفاقاً نگاه امام معطوف به آینده بوده است.

پیش از مقتل ابومخنف با مقاتلی از قاسم بن اصبغ بن نباته و یا حصین بن عبدالرحمان سلمی کوفی روبرو هستیم که این مورد اخیر به جهت آنکه غالباً نقل بی واسطه دارد، کامل‌تر و منسجم‌تر است.

عزاداری‌ها رسانه مردم نیستند، بلکه پناه مردم هستند و آرامش و تحمل را به گرفتاران بحران عرضه می‌کنند؛ اما جریان‌های دیگری می‌خواهند این عزاداری‌ها را رسانه‌ی خود کنند.

مقتل‌نویسی دوره سوم که باید آغازگر آن را «روضه ‌الشهدا» ملا واعظ کاشفی به حساب آورد با پرداختن به مسائلی سست که دون شأن امام حسین (ع) و شهدای دشت کربلاست، تنها با توجیه برانگیختن عواطف و احساسات، بر فلسفه و اعتبار عاشورا لطمه وارده کرده‌اند.