به گزارش کرب و بلا، محمدحسین رجبی دوانی؛ پژوهشگر تاریخ اسلام  درباره شخصیت علمی حضرت زینب کبری (س)  مستند به کتب مشهور تاریخی گفت: از آنجا که حاکمیت‌ها، اولاً خلافت‌هایی غاصب به شمار می‌رفتند و ثانیاً مخالف شیعه و شیعیان بوده‌اند لذا تلاش آنها بر این بوده تا فضائل اهل بیت (ع) انعکاس پیدا نکند و نسبت به آنها شناختی در جامعه پدید نیاید و باید گفت که حضرت زینب (س) در برهه حساس تاریخ اسلام نقش بسزایی در خنثی‌سازی این عزم جدی حاکمیت جبار داشتند.

 

وی ادامه داد: همراهی ایشان با حضرت سیدالشهدا (ع) در قیام عاشورا است که علیه حاکمیت بنی‌امیه بوده، توجه تاریخ نگاران را به خود جلب کرده و بخش‌هایی از سخنان ایشان در منابع تاریخی نقل شده است به ویژه برخورد قاطع آن حضرت با عمر سعد زمانی که امام حسین (ع) از اسب بر زمین می‌افتند و همچنین کارهای شاخصی که ایشان به انجام رساندند که می‌توان به مدیریت کاروان اسرا از کوفه به شام، عزاداری پرسوز و گداز آن حضرت که موجب حزن و اندوه پشیمانی بسیاری از مردم شد و همچنین سخنرانی افشاگرانه در دربار یزید اشاره کرد.

 

رجبی دوانی، حضرت زینب (س) را به حق پیام رسان واقعه کربلا توصیف و تصریح کرد: به جرئت می‌توان گفت حضرت زینب (س) اگر نبود و اگر اقدامات کوبنده آن حضرت وجود نداشت، واقعه کربلا در حادثه روز عاشورا محو و دفن می‌شد و انعکاسی در سطح تاریخ پیدا نمی‌کرد و باید اذعان کرد که از این حیث، حضرت زینب (س) نقشی بسیار مهم در ارتباط با سعادت و هدایت جامعه اسلامی ایفا فرموده است.

 

وی به سخنرانی کوبنده حضرت زینب (س) در مجلس عبیدالله بن زیاد اشاره کرد و گفت: این رفتار هوشیارانه موجب شد تا آن حاکم خبیث، مغرور، پُر مدعا و مهیب در برابر چشم بزرگان حکومتی خوار و تحقیر می‌کند تا جایی که ابن زیاد چنان از تحقیر خود به خشم آمد که فرمان قتل حضرت زینب (س) را داد ولی موفق به آن نشد.

 

رجبی دوانی ادامه داد: چنین خطابه‌ای را از حضرت زینب (س) در مجلس یزید نیز شاهد هستیم که آنجا نیز همچنان با قدرت ایمانی خود یزید را در هم می‌کوبد و تمامی اینها مقاطعی است که حضور پرصلابت حضرت زینب (س) را در تواریخ بیان می‌کند.

 

استادیار تاریخ اسلام دانشگاه امام حسین (ع) در توصیف شخصیت علمی حضرت زینب (س) به فرمایش امام سجاد (ع) استناد کرد و گفت: بهترین تعبیر را می‌توان در کلام مقدس حضرت امام سجاد (ع) خطاب به عمه بزرگوارشان در این خصوص جستجو کرد، آن هم در مقطعی که  کاروان اسیران وارد کوفه شده و مردم به تماشا ایشان آمدند اما سخنان حضرت زینب (س) ورق را برمی‌گرداند و فضای حاکم بر کوفه را دگرگون می سازد، آنجاست که حضرت سجاد (ع) خطاب به ایشان فرمود: «أنتِ بِحَمدِ اللّه‌ِ عالِمَهٌ غَیرُ مُعَلَّمَهٍ، فَهِمَهٌ غَیرُ مُفهَّمَهٍ» (تو ای عمه جان، بحمدالله دانشمندی هستی که معلم ندیده‌ای و فهمیده‌ای هستی که کسی تو را فهم نیاموخته است.) و با این وجود اینکه باید گفت ائمه (ع) و بزرگان دین همچون حضرت زینب (س) دارای علم و فهم الهی هستند که نیاز به معلم نداشته‌اند اما با این حال وجود مقدس حضرت زینب (س) ، از محضر جد بزرگوارش رسول اکرم (ص) و مادر عظیم‌الشان خود؛ حضرت فاطمه زهرا (س) و پدر عالیقدرش ؛ امیرمومنان علی (ع) و برادران گرامیش؛ امام حسن (ع) و امام حسین (ع)، بهره های فراوان علمی و معرفتی برده است تا آنجا که آن حضرت  به مرتبه بزرگی از علم و معرفت نائل آمده بود هر چند که مصائب وارده بر زندگی ایشان موجب شد که متأسفانه مجالی برای بروز و ظهور این مقامات برجسته فراهم نشود.

 

وی مداومت حضرت زینب (س) در سلوک عرفانی را از دیگر خصایص آن حضرت برشمرد و تأکید کرد: با وجود آنکه در کتب تاریخی مطلب موثقی پیرامون این موضوع درج نشده است اما در اشاره ای کوتاه می توان به این موضوع برخورد کرد که ایشان با وجود تمام مرارت ها و مصیبت هایی که در جریان واقعه عاشورا متحمل شدند اما حتی در شام غریبان شهادت اباعبدالله الحسین (ع) نیز نماز شبشان ترک نشد که این امر نشان از  اوج شخصیت عرفانی آن حضرت دارد که ارتباط و خلوت کردن با خدا در دل شب را که از جمله ویژگی سالکان و عارفان است را بر خود فرض کرده است.

 

رجبی دوانی وفاداری، عطوفت نسبت به منسوبین را از دیگر وجوه شخصیتی حضرت زینب (س) برشمرد و اظهار داشت: پدر بزرگوار ایشان حضرت علی (ع) مقر خلافت را از مدینه به کوفه منتقل می‌کند و ما شاهد هستیم که حضرت زینب (س) نیز برای همراهی با پدر، به اتفاق همسر و فرزندان به کوفه نقل مکان می‌کنند و در جریان صلح امام مجتبی (ع) نیز وقتی آن حضرت قصد بازگشت به مدینه را دارند، مجدد همراه ایشان به مدینه بازمی‌گردند و البته در زمان امام حسین (ع) ، پُرواضح است که در طول قیام اباعبدالله الحسین (ع) دمی برادر و امام زمان خویش را تنها نمی‌گذارند که البته تا پایان عمر پربرکتشان این میزان از وفاداری و تمکین از منسوبین و تبعیت از امام زمان خویش نیز استمرار دارد تا جایی که در زمان امامت امام سجاد (ع) تابع ایشان هستند.