سینهزنی و زنجیرزنی یکی از مظاهر (شعایر) مهم عزاداری و ابراز تنفر از ظلم بنیامیه است و نه تنها اشتباه نیست، بلکه در تداوم هدف عاشورا نقش مهمی دارد.[1]
اگر در اثر سینه و زنجیر زدن بدن کبود و خون جاری شود، جایز است، بلکه رجحان دارد، مشروط به این که ضرر مهمی متوجه انسان نشود.[2]
زنجیر شاید نشانه این باشد که پس از شهادت اباعبدالله (ع) و اصحاب باوفایش، رجّالهها و دیوصفتان به گردن و پای اسرای اهلبیت زنجیر انداختند و با وضع رقتباری آنان را به سوی کوفه و شام بردند.
سینه زدن نشاندهنده این است که عزادار از شهادت جانگداز امام حسین (ع) و فرزندان و یاران بزرگوارش، درماتم واندوه جانکاهی قرار دارد و با زدن به سر و سینه، غم خود را ابراز مینماید، چنانکه رسم است صاحبان عزادار ماتم عزیز از دست رفته خود به سر و سینه زده و گاهی یقه پاره میکنند.