کرب و بلا: ولادت سیدالشهدا (ع) به استناد روایات و کتب تاریخی معتبر مصادف با روز سوم شعبان است.1 یکی از اعمال این روز مبارک؛ قرائت دعایی است که یازدهمین امام شیعیان، امام حسن عسگری (ع) در توقیعی به «قاسم‌بن‌علاء همدانی» توصیه فرموده اند.2
این دعا شامل مضامین بلندی است و مهمترین بعد این دعا بیان سه حقیقت وعده داده شده خداوند در قبال از جان گذشتگی و شهادت مظلومانه سیدالشهداء (ع) است. امام حسن عسکری در فرازهای آغازین این دعا به این وعده الهی اشاره و اینگونه بیان داشته اند: ««اَللّهُمَ اِنّی اَسئَلُکَ بِحَقّ المَولُود فِی هذا الیَوم المَوعُود بِشَهادَتِهِ قَبلَ اِستِهالِهِ وَ وِلادَتِهِ بکته السّماء وَ مَن فِیها وَ الاَرض وَ مَن عَلَیها. اَلمُعَوّضُ مِن قَتلِهِ اَن الاَئِمّه مِن نَسلِهِ وَ الشَّفاء فِی تُربَتِهِ وَ الفَوزَ مَعَهُ فِی اَوَبَتِهِ وَ الاَوصیاءَ مِن عِترَتِهِ بَعدَ قائِمهُم وَ غَیبَتِهِ. خداوندا! من تو را به مقام مولود این روز می‌خوانم، او که پیش از چشم باز کردنش به دنیا و قبل از آنکه متولد شود، وعده و خبر شهادتش داده شد، آسمان و هر کس در آن بود و زمین و هر کس بر روی آن بود بر او گریه کرد.
او که در عوض شهادتش ائمه (ع) از نسل او شدند و شفا در تربت او قرار داده شد و فوز و رستگاری با او در روز رجوع و بازگشت او و اصیاء از خاندان وی بعد از قائم (ع) آنان و سپری شدن غیبت او می‌باشد.»
ادامه جانشینان رسول خدا از نسل حسین بن علی (ع)، خاصیت شفا بخشی تربت مطهر سیدالشهدا (ع) و مهم تر از همه حقیقت رجعت در زمان ظهور حضرت حجت (ع) سه وعده‌ای است که خداوند در قبال شهادت امام حسین (ع) به ایشان عنایت فرمود.
این عبارات تاکید مکرری است بر اثبات رابطه بلافصل میان عاشورا و ظهور و پیوند سیدالشهدا (ع) و فرزند بزرگوارشان. پیوندی که با پایان عصر انتظار در سرتاسر زمین جلوه گر خواهد شد.
امام حسن عسکری (ع) در فراز پایانی این دعای شریف اینگونه به درگاه الهی تضرع می کنند: « اللّٰهُمَّ وَهَبْ لَنا فِى هٰذَا الْیَوْمِ خَیْرَ مَوْهِبَهٍ، وَأَنْجِحْ لَنا فِیهِ کُلَّ طَلِبَهٍ، کَما وَهَبْتَ الْحُسَیْنَ لُِمحَمَّدٍ جَدِّهِ، وَعاذَ فُطْرُسُ بِمَهْدِهِ، فَنَحْنُ عائِذُونَ بِقَبْرِهِ مِنْ بَعْدِهِ نَشْهَدُ تُرْبَتَهُ وَنَنْتَظِرُ أَوْبَتَهُ، آمِینَ رَبَّ الْعالَمِینَ.»3
خدایا! بر ما در این روز بهترین بخشش را عطا کن و برآور برای ما هر خواسته‌ای را، چنان‌که حسین را به محمّد جدّش عطا کردی و آنجا فطرس به گهواره‌اش پناهنده شد و پس از شهادتش ما نیز پناهنده به مزار اوییم، بر تربتش حاضر می‌شویم و بازگشتش را انتظار می‌کشیم،
با توجه به این مضامین به خوبی می توان دریافت تسلیم محض اوامر خداوند و جانشینان بر زمین، پناه بردن به حسین (ع)؛ مقدمه قرار گرفتن در سپاه حضرت و توفیق درک زمان ظهور و رجعت است.
با هم این دعا را می شنویم و قرائت می کنیم:
-------------------------------------------
پی‌نوشت‌ها
1- شیخ طوسی، صباح المتهجد ص : 826 الی 828.
2- 2 بحارالانوار الجامعه لدرر اخبار الائمه الاطهار، ج53، ص 94.
3- شیخ عباس قمی، کلیات مفاتیح الجنان
