یکی از سوالاتی که درزمینهٔ شهادت امام حسین (ع) از گذشته مطرح بوده آن است که اگر حادثهٔ شهادت ایشان چنین پراهمیت بوده است پس چرا خداوند در برابر آن عکس‌العمل نشان نداده و عقوبت ظالمان را به تأخیر انداخته است؟ در این مقاله، با بررسی این موضوع در سه محور اصلی، به پاسخگویی این سؤال برآمده‌ایم. این سه محور عبارت‌اند از: 1.سنت الهی در مهلت دادن به کافران 2.سرانجام بد اشقیای کربلا در همین دنیا از سه طریق گرفتار شدن به نفرین امام حسین و امام زین‌العابدین (ع) و قیام مهدی آل محمد (ع) و انتقام‌گیری او از قاتلان و راضیان به قتل امام حسین (ع) 3.فراهم آمدن عذاب اصلی برای ایشان در قیامت

کنیۀ اوابوالحسن و ملقب به اکبر است, زیرا او بر اساس روایات موثق، بزرگ ترین فرزند امام حسین بود.

سینه زدن نشان‌دهنده‌ این است که عزادار از شهادت جان‌گداز امام حسین(ع) و فرزندان و یاران بزرگوارش، درماتم و اندوه جان‌کاهی قرار دارد

یاران روشنگر عاشورا، با استناد به آیات روشن و روایات محکم و متقن، می‌کوشیدند تا حجت را تمام کنند و اگر در کسی سوسوی امیدی هست، او را هدایت و ارشاد کنند. هرچند تعداد پیوستگان به سپاه امام، براثر این سخنان و روشنگری‌ها اندک است اما با توجه به فضا و موقعیت ویژه کربلا ،قابل تأمل، شگفت‌انگیز و ستودنی است. منطق یاران امام حسین (ع)، صراحت و روشنی در نشان دادن نقطه‌های تاریک و سیاه و در مقابل آن، ترسیم زیبایی‌ها و فضیلت‌هاست.

موافق احادیث صحیح ، روا نیست که جز امام ،غسل و دفن و کفن امام را بر عهده گیرد، پس اگرچه به‌حسب ظاهر طایفه بنی اسد حضرت سیدالشهدا (ع) را دفن کردند اما مشخص می‌شود که امام زین‌العابدین (ع) در هنگام دفن آن حضرت حاضر بوده‌اند. این مقاله قسمتی از پرونده «پر تخریب ترین بنای ماندگار تاریخ» است.

قرآن، گویی پرسشی مفروض را پاسخ داده است که مَنْ کانَ یریدُ العزّهَ فللّه العزّه جمیعاً  «چه کسی در پی عزت است و عزت را در کجا باید یافت پاسخ این است که هرکس عظمت و ارج و بزرگی می‌طلبد بداند که عزت همه از خداست؛ و درجایی دیگر ولله العزه ولرسوله و للمومنین» پس هرکس زیر چتر خدا قرار گیرد، در مدار عزت جای می‌یابد و خدامداران، عزتمندان و سرفرازان‌اند.

در حوادث تاریخ اسلام، حتی در غزوات پیامبر، نمونه‌های ایثار و پاک‌بازی فراوان است ،اما رزمندگان هیچ نبردی نه در اندازه شهدا کربلا، ایثار خالصانه دارند.

پیش از بازگشت اسرا به مدینه، خبر شهادت امام حسین (ع) به آن شهر رسید، در این هنگام ام‌لقمان دختر عقیل به همراهی خواهرانش در کوچه‌های مدینه‌ به سوگواری پرداختند و از زبان رسول‌الله (ص) چنین می‌سرودند: با عترت و خاندان من پس از رفتن من چه کردید؟ گروهی را اسیر و گروهی را به خون آغشته کردید. پاداش نصیحت‌های من این نبود که با نزدیکانم به بدی رفتار کنید.

یکی از راه‌های پی بردن به رابطه بین خودمان با امام زمان (عج)، مطالعه رابطه بین ائمه اطهار (ع) با اصحابشان است. اصحاب امام حسین (ع) نمونه ای از بهترین اصحاب برای امام زمان خود بودند. امام حسین (ع) هم به آنها توجه ویژه ای داشتند و پیوند عمیقی بین آن‌ها برقرار بود.

انسان شجاع نیز در اموری که ورای قوای بشری نیست، احساس ترس می‌کند ولی به وجه شایسته و مناسب، بدان گونه که عقل حکم می‌کند، با آن امور مقابله می‌کند؛ زیرا در همین مورد شجاعت، غایت فضیلت است.