ما در عزایت مثل زمزم گریه کردیم

گاهی شدید و گاه نم نم گریه کردیم

گاهی تک و تنها میان خلوت اما

اغلب میان روضه با هم گریه کردیم

هرکس که حسّ و حال مرا درک می‌‌کند این سوز بی زوال مرا درک می‌‌کند

کعبه که قرن‌هاست سیه پوش این عزاست رنگ سیاه شال مرا درک می‌‌کند

ما کویریم، ببارید که باران خوب است ذره‌ای نم بنشیند به بیابان خوب است

بشود این دل بی ارزش ما وقت سحر با قدم‌های تو چون قالی کرمان خوب است

از لحظه‌های رو به زوالی که داشتم هرچند سوخته، پروبالی که داشتم

با اینکه ناامید ز بخشش شدم ولی تغییر کرد فرض محالی که داشتم

ما که مرید میکده و مست باده‌ایم

عمرى است دل به حضرت معشوق داده‌ایم

قبل از سرشتن گِلِمان مفتخر شدیم

در کوى عشق نوکر این خانواده‌ایم

ای که گره ز کار دلم باز می‌کنی

جانم به لب رسیده چرا ناز می‌کنی

مثل همیشه تا که ز تو دور می‌شوم

با یک نگاه عاشقی آغاز می‌کنی

ما هم پیاله‌ایم به شرط سبوى اشک

هم ناله‌ایم لحظۀ هر گفتگوى اشک

نامى براى صورت عاشق نهاده‌اند

دولت سراى گریه میان دو کوى اشک

چگونه شکر بگویم؟ که زنده ماندم و دیدم

رسیده نوبت گریه دمیده ماه محرم

چگونه شکر بگویم؟ که زیر سایۀ پرچم

کنار حضرت زهرا نشانده‌اند مرا هم!

نام حسین را که نوشتم قلم گریست

اول قلم گریست سپس دفترم گریست

هرچند باعث همۀ گریه‌ها غم است

اما همین که داغ تو را دید غم، گریست

با غصه‌های آل عبا گریه می‌کنی

در اوج روضه‌های عزا گریه می‌کنی

ما با گناه اشک تو را در می‌آوریم

از سوز بی وفایی ما گریه می‌کنی