تا گشود آن مه دل‌آرا چشم

 پرتو افزود مصطفى را چشم

گفت تکبیر، بر جمال حسین

 چون که افتاد مرتضى را چشم

حسین، قبله‌ی هستى بُوَد؛ سلام بر او!

 که هر چه هست گزارند احترام بر او

على الدّوام رسد چون که فیض او همه را

 سلام عالم و آدمى على الدّوام بر او!

تا نور امام سوّمین پیدا شد

پروندۀ پنجم شفاعت وا شد

فرمان شفاعت از ازل تا امروز

با نام حسین بن علی امضا شد

میلاد حسین، جان جان است امروز

تزیین، زمین و آسمان است امروز

چون بعثت انبیا به او شد تکمیل

میلاد همه پیمبران است امروز

وقتی که حسین یافت میلاد امروز

یزدان درِ لطف تازه بگشاد امروز

در عالم قدس یک حسین داشت خدا

کآن را به محمّد و علی داد امروز

اقرأ بأسم پس جملات آفریده شد

میزان به سجده رفت صراط آفریده شد

جبرئیل چید با نظر وحی رج به رج

انسانی از تمام جهات آفریده شد

خلق و مرام و عاطفه را چید روی هم

مجموعۀ تمام صفات آفریده شد

فطرس رسیده جا به کبوتر نمی‌رسد

حتی فرشته پیش تو با پر نمی‌رسد

پس با وجود این همه شعبان که رفته است

دیگر گناهکار به محشر نمی‌رسد

میلاد حسین و شادى دل‌ها شد

 امّید دل پیمبران پیدا شد

اینک به سویش برو که فردا دیر است

 کز آمدنش در شفاعت وا شد

سحرگه مرغ دل زد این ترانه

کشید از سینه، آه عاشقانه

همی از شوق دل می‌کرد پرواز

سخن از عشق شه بنمود آغاز

شد شب میلاد نور چشم پیمبر

عالم ایجاد چون بهشت معطّر

ساقی گل‌رخ! بیار باده مکرّر

گشته عیان نور حق ز خانۀ حیدر