آنَک سر امیر، به «دار الاماره» بود

طشت طلا، محلّ طواف ستاره بود

در گوشه‌ای ز مجلس ظلمانی یزید

بهت غریب دختر بی‌گوشواره بود

آن سر که از او رنگ شفق خون می‌ریخت

از نای بریده بر طبق خون می‌ریخت

در بزم شراب، شب‌پرستان دیدند

قرآن که از او ورق ورق خون می‌ریخت

خواب عاشق به سحر نزدیک است

این پریشان چه قدر نزدیک است

خواب دیدم گل سر دارم من

رفت تعبیر پدر نزدیک است

نگاهش را به چشمت دوخت زینب

ز چشمان تو صبر آموخت زینب

به لب‌های تو می‌زد چوب، بوسه

به پیش چشم تو می‌سوخت زینب

بوم نقاشی به دستم بود و طرح پَر کشیدم با قلم موی خیالم، نقش در دفتر کشیدم 

دیدم اما این قلم مو رنگی از جوهر ندارد منّت از مژگان و ناز از دیدگان تَرکشیدم