پروانه صفت، به نور دمساز شدند

از محبس تن، به فکر پرواز شدند

در قحطی آب، دل به دریا چو زدند

خون از سرشان گذشت و آغاز شدند

عزم تو اگر نبود، حق رسوا بود

خون تو اگر نه، ننگ پابرجا بود

«هیهات» تو گر نبود بر غفلت ما

بیداری ازین خواب گران، رؤیا بود

در موج بلا، مرکب تسلیم براند

در مسلخ خون، دعای قربانی خواند

تا گُل گُلِ خون او به گودال چکید

در رگ رگِ خاک، عشق حق ریشه دواند

از جلوۀ تو، باطل و حق معنا شد

وز تیغ تو، مرز کفر و دین پیدا شد

از جوهرۀ خون تو، در متن غروب

پیروزی عشق، تا ابد امضا شد

امروز ز عشق آبروداری شد

وز حضرت دوست، پرده‌برداری شد

فوّاره صفت، ز حنجر خشک حسین

خون در رگ عشق، تا ابد جاری شد

بگو به ثانیه‌ها لحظه‌ای امان بدهند

دوان دوان نروند و دمی امان بدهند

بگو که طعم تمام دقیقه‌ها خون است

که جرعه جرعه زمان را به خوردمان بدهند

ای کاش من هم قدر این غم را بدانم

بعد از شما این راز مبهم را بدانم

ای زن تو هم لب باز کن از غصه‌هایت!

شاید دلیل قامت خم را بدانم

چنین که آینه به چشمانم می‌خواند؛

فردا

از بهر ستیز و مرگ آماده شوید

در محضر عشق دوست افتاده شوید

از خون حسین بشنوید این پیغام

در طول زمان همیشه آزاده شوید

هر چند نگاه تو مقیّد به رضاست

در باغ دلت عطر بهشت شهداست

در سینۀ مجروح تو داغی سرخ از

خورشیدِ به خون نشستۀ کرببلاست