اگر دین رسول الله جدّم

 نگردد راست جز با کشتن من

پس اى شمشیرها! من را بگیرید

 فرو بارید بر جان و تن من

ای اهل‌بیت! چون سوی یثرب گذر کنید

اوّل گذر به تربت «خیر البشر» کنید

پیغام من بس است بدان روضه این قَدَر

کآن خاک را به یاد من از گریه، تر کنید

صدای دلکشِ پیغمبرست این

بیا بشنو! صدای حیدرست این

صدای لاله‌های باغِ زهراست

صدای سبزِ آن شیداترین‌هاست

چون کرد با برادر خود قصه را تمام

رو بر مدینه کرد که یا سید الانام

این شاه سر جدا شده از تن حسین توست

این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست

آن غایت حسن و لطف و دلبندی

از یوسف مصر، دلنشین‌تر بود

در کار شریعت خداوندی

جبریل، امین و او امین‌تر بود

عالم همه غرق لطف ایزد شد

هنگام ولادت محمّد شد

در آسمان چشم تو رأفت گذاشتند

آثاری از طلوع محبت گذاشتند

با خلقت تو ای همۀ آبروی خلق

منّت سر اهالی خلقت گذاشتند

تو آمدی که ما همگی متحد شویم

نام تو را منادی وحدت گذاشتند

عاقبت زلف تو را باد به هم می‌ریزد

دل از این لطف خداداد به هم می‌ریزد

حرف شیرین شده، فرهاد به هم می‌ریزد

اینکه می‌آیی و رخساره بر افروخته‌ای

نکند باز دل غمزده‌ای سوخته‌ای

دوباره مطلع شعرم شده سلام شما

بلال طبع لطیفم شده غلام شما

دوباره رد شده‌اى از کنار و گوشۀ شهر

دوباره گم شده‌ام بین ازدحام شما

به هرطرف که نسیم عبایتان بوزد

بلند مى‌شوم آقا به احترام شما

چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می‌شوی مثل گل می‌خندی و شب بوی باغش می‌شوی شکل «عبدالله»ی و تسکین داغش می‌شوی می‌رسی از راه و پایان فراقش می‌شوی غصه‌اش را محو در چشم سیاهت می‌کند خوش به حال «آمنه» وقتی نگاهت می‌کند

ای باغچه­‌ها که یاس پرپر دارید!

هفتاد و دو پروانۀ بی‌سر دارید

تصویر پیمبر به زمین افتاده ا­ست

این عکس هزار تکه را بردارید!