بین صحرای عطش حضرت دریا آمد

مشک بر دوش سبک بال و تنها آمد‌

شاه شمشاد قدان سرو معلی آمد

ماه کامل شدۀ آل قمرها آمد‌

آنچه خوبان همه دارند به یک جا آمد

خوب است غزل‌ها همه با نام تو باشد

در وصف نگاهی که پر از دام تو باشد

امروز اگر آمده‌ام تا که بمانم

یعنی دل من خواسته که رام تو باشد

حتی نرنجاند از خودش یک مشت ترسو را بخشید از روی سخاوت دست و بازو را

تا خاطراتی را نهان سازد، بر آن می‌گشت پنهان بسازد از برادر زخم پهلو را

چنان که وقت عطش جرعه‌ای گوارا را

طلب کنید فقط ساقی العطاشا را

هنوز جای علامت به شانۀ پدر است سپرده زیر علم دست صاحبش ما را

بشنو از نی ناله‌های نینوا داستان جانگداز کربلا

قصۀ دریا دلان ماه وش بر لب دریا و سوزان از عطش

آنکه از جمع‌ امامان دو برادر دارد

دلبری از همۀ ما دو برابر دارد

طرفی ‌ام‌بنین و طرفی فاطمه است

کیست در بین عشیره که دو مادر دارد؟

پیش چشم سرخ گونت، صبح و شامی نیست، نیست

بر لبت جز واحسینایت، کلامی نیست، نیست

می‌رسی بر روضه،‌ اما ما نمی‌فهمیم حیف

ای دریغا که نصیب ما سلامی نیست، نیست

در خواب مگر بینم بیدار شدن را

دل خواه نظر بودن دلدار شدن را

باید به دل گور برم حسرت فیض

اذن نفسی لایق دیدار شدن را

خود را مقیم وادی احساس می‌کنم

دل را خمار بوی گل یاس می‌کنم

تا نام پاک ساقی لب تشنه می‌برم

بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

نوای سینه به هر دم فقط اباالفضل است

یگانه صاحب پرچم فقط اباالفضل است

رعیت‌اند همه خلق و پادشاه است او

بدان که مالک ما هم فقط اباالفضل است