شیرازۀ دفتر حیات است، حسین

محبوب قلوب کائنات است، حسین

از قصۀ فطرسِ مَلَک شد معلوم

کوتاه‌ترین راه نجات است حسین

در گنهکاری ز بس مشهور هستم

هر کجایی می‌روم مقهور هستم

طعنۀ مردم به من، دردی ندارد

درد من این است از تو دور هستم

ما کز اثر گناه پرسوخته‌ایم

 چون شمع ز عشق دوست افروخته‌ایم

چون فطرس پرسوخته، چشم امّید

 بر لطف حسین بن على دوخته‌ایم

پیوسته نواى «یا حسین» است مرا

دارم همه چیز تا حسین است مرا

چون فطرس و حرّ، امید بخشش دارم

وقتى سر و کار با حسین است مرا

دست قدرت تا ز رخسارش نقاب انداخته

 شور عشقش شورشى در شیخ و شاب انداخته

ماه اگر امشب مسیر نور خود را گم کند

 نى عجب زیرا نظر بر آفتاب انداخته

حسین! اى معنى دریاى رحمت!

 کلید اعظم درهاى رحمت

تو اى عطشان دشت خون! که هستى؟

 که در هر قطره‌ی خونم نشستى

با قلب بشر مونس و دمساز حسین است

در خلوت دل، محرم و هم راز حسین است

زهرا و علی، هر دو چو دریای گوهر بار

خلقت، صدف است و گهر راز حسین است

پای قلم دوباره رسیده سر قرار

ای آسمان به دفتر شعرم غزل ببار

تندیس دلربایی و ای منتهای عشق

لطفی کن و به خانۀ چشمم قدم گذار

 بده در راه خدا، من به خدا محتاجم

 من به بخشندگی آل عبا محتاجم

 از قنوت سحر مادرتان جا ماندم

 پسرحضرت زهرا به دعا محتاجم

میخانه مگر بال و پرم را بپذیرد

تا آتش مستی جگرم را بپذیرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است

ای کاش همین مختصرم را بپذیرد

در زاویهٔ گردش پیمانه نشستم

تا دستِ گدای سحرم را بپذیرد