با مشک تو رودخانه تطهیر شده

رویای قشنگ آب، تعبیر شده

تا مشت به مشت آب برمی‌داری

در دست تو قرص ماه، تکثیر شده

پیش چشم سرخ گونت، صبح و شامی نیست، نیست

بر لبت جز واحسینایت، کلامی نیست، نیست

می‌رسی بر روضه،‌ اما ما نمی‌فهمیم حیف

ای دریغا که نصیب ما سلامی نیست، نیست

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

هر چه توان داشتم ز پیکر من رفت

پشت و پناه یکی دو روزۀ من، نه!

یک جبل الرّحمه از برابر من رفت

مدح مولای ادب آغاز شد

باب عشق باغ رضوان باز شد

بوفضایل ساقی جان‌های مست

مهر او تکلیف بر هر آنچه هست

دستی به خدای آسمان خواهد داد

بر مشک مزن! سوار جان خواهد داد

بر چشم نزن! بهرِ در آوردنِ تیر

بی‌دست شده است و سر تکان خواهد داد

رگ‌های غیرت علوی در تب قیام

باید به قلب فاجعه زد تیغ انتقام

آشوب درد و داغ عطش سوخت باغ را

من باشم و حرم نبرد جرعه‌ای به کام؟!

یا حضرت عبّاس! بگو محتشم‌ات را، از جوهرۀ علقمه پر کن قلم‌ات را جاری شود از دامنه‌اش چشمه‌ای از خون بر دوش بگیرد اگر الوند غم‌ات را

تو رفته‌ای و حرم مانده بی پناه؛ عباس

نهان شده ست به ظلمت تمام ماه؛ عباس

غریب بود برادر، غریب تر شده است

از آن زمان که نگاهش به راه...آه؛ عباس

این خاک بهشت است که قیمت شدنی نیست ریگ ملکوت است، عقیق یمنی نیست افتاده ابوالفضل ابوالفضل در این دشت دیگر علم هیچ یک انداختنی نیست