سیّد سجّاد، زین‌العابدین
با «بشیر» از مرحمت گفتا چنین
که خدا رحمت کند باب تو را!
زآن که بودی طبع او، مدحت‌سرا
کاروان غم شدی سوی حجاز
ز آتش غم، جمله در سوز و گداز
سیّد سجّاد گفتا با «بشیر»:
چون تو نبْوَد عاقل روشن‌ضمیر
کاروان آمد همی با ره‌روان
تا که شد نزدیک یثرب، کاروان
سیّد سجاد بر جانش درود!
اندر آن‌جا آمد از محمل، فرود
چون «بشیر» از امر زین‌العابدین
وارد شهر مدینه شد غمین
بانگ زد: یا اهل یثرب! خاص و عام
بعد از این اندر مدینه «لامُقام»
صبح‌گاهان، خیمه بیرون زد ز شام
اختران برج عزّ و احتشام
شد روان آن بانوان سوگ‌وار
سوی یثرب با دو چشم اشک‌بار
کاروان باز آمد از شام بلا
تا سر راه حجاز و کربلا
ساربان گفتا به زین‌العابدین
کای امام و پیشوای ساجدین!
روز آدینه یزید زشت‌نام
رفت سوی مسجد مشهور شام
داد فرمان، منبری بگْذاشتند
خود خطیبی را بر آن واداشتند
باز روزم در نظر آمد چو شام
یادم آمد، ماجرای شهر شام
چون اسیران دیار کربلا
صبح‌دم شد وارد شام بلا
آه! چشم خامه‌ام، خون‌بار شد
کار محنت‌نامه‌ام، دشوار شد
دور وارون سپهر نیل‌فام
داد خاصان را مکان در بزم عام
در شام، چون که عابد بیمار گریه کرد
بر حال زار او، در و دیوار گریه کرد
هر اختری که بود بر این چرخ سنگ‌دل
چشمی شد و به حالت او، زار گریه کرد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
