چه تنها می‌رود غمگین به سوی خیمه‌ها! برگرد
پریشان‌یال زخمی! قاصد خون خدا! برگرد
نمی‌دانم چه در سر داری؟ امّا خوب می‌دانم
که در‌می‌مانی آن جا از جواب بچّه‌ها، برگرد
ای کشته‌ای که مثل تو عالم ندیده است!
جزیی ز نور مهر تو با هر پدیده است
دیباچه‌ی کتاب قیامت بُوَد شفق
آیینه‌ی جمال منیرت سپیده است
سینه پُر داغ و پیکرم پُر درد
یک نفر مرد و این همه نامرد
زینبا! سوی خیمه‌ها برگرد
خواهرم! اِرجِعی الی الفُسطاط
دستی که روی نیزه سرت را نشانده است
ما را به فرق، خاک غریبی فشانده است
دشمن که جسم پاک تو در خاک و خون کشید
ما را چنین به بند اسارت کشانده است
ماه حسین آمد و شور عزای او
ای دل! بنال چون نی و سر کن نوای او
ماه محرّم است که شادی حرام باد!
آن را که هست ذرّه‌ی نور ولای او
آفرینش ز غبار قدم توست، حسین!
آسمان، سایه‌نشین علم توست، حسین!
کعبه و سعی و صفا، حلّ و حرم، رکن و مقام
صفحه‌ای از حرم محترم توست، حسین!
ای تشنه‌ی سیراب ز شمشیر! حسین!
گل کرده تنت ز نیزه و تیر، حسین!
بر لعل تو چوب می‌زد و ابن زیاد
می‌گفت چه زود گشته‌ای پیر! حسین!
کلیم عشق منم، طور، کربلای من است
ذبیح عشق منم، قتلگه منای من است
عصا به دست گرفتن، نه درخور جنگی است
کنون که پیر شدم، نیزه‌ام عصای من است
بر نیزه دید، چون سر آن سرور، آفتاب
یا رب! چرا طلوع کند دیگر آفتاب؟
باشد روا که ماه کشد، آه بر فلک
باشد سزا که خاک کند بر سر، آفتاب
شش‌ماه شبیه روضه‌خوان می‌خواندی
از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی
از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی
از طشت طلا و خیزران می‌خواندی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
