جانا! ببوس کوی امام غریب را
وآن گه برای خطبه ندا کن خطیب را
تا خوانَد او به جمع غلامان این امام
غم‌نامه‌ی شهادت حرّ و حبیب را
وقتی که قلب خاتم پیغمبران شکست
از داغ آفتاب، دل آسمان شکست
عبّاس بود قافله‌ی عشق را چراغ
دردا! چراغ روشن این کاروان شکست
قرآن ناطقم که چنین پاره‌پاره‌ای
تو خفته‌ای به خاک و مرا نیست چاره‌ای
خورشید من ببین که دگر زینب تو را
در هفت آسمان نبُوَد یک ستاره‌ای
بنده را تقدیم مولا کن، پدر!
قطره را واصل به دریا کن، پدر!
آخرین قربانی شش‌ماهه را
بر خدای خویش اهدا کن، پدر!
دردا که گل سوخته‌ام خواب ندارد!
دارد تب و غیر از دل بی‌تاب ندارد
او تشنه‌ی آب است، نه لالایی مادر
گهواره دهم تاب و گلم تاب ندارد
در کربلا که موج زند آب روى آب
از قحط آب گشته به پا هاى و هوى آب
در ساحل فرات که خود مهر فاطمه است
دارند کودکان حسین، آرزوى آب
کاروان عشق را سوى وطن آورده‌ام
نوغزالان حرم را در چمن آورده‌ام
آن نسیم خانه بر دوشم که از گلزار عشق
بوى چندین لاله‌ی خونین‌کفن آورده‌ام
بانگ جانسوز درا می‌آید
کاروان اسرا می‌آید
کاروانى ز مشاهیر حجاز
رفته در شام و کنون آید باز
اى کربلا! اى کعبه‌ی عشق و امیدم!
بعد از جدایى‌ها به دیدارت رسیدم
اى کربلا! آغوش بگشا زینب آمد
من زینبم کز رنج دورى‌ها خمیدم
خاست شیون آن زمان از مرد و زن
کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»
هر که بر احوال ایشان بنْگریست
پیرهن زد چاک و چون باران گریست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
