السلام ای ساکن محنت سرای کربلا السلام ای مستمند و مبتلای کربلا السلام ای بر تو خار کربلا تیغ جفا السلام ای کشتۀ تیغ جفای کربلا

روی دلم باز سوی کربلاست رغبت بیمار به دارالشفاست گرد ره بادیۀ کربلا مخبر مظلومی آل عباست

دگر شد وقت آن ماتم که جای قدسیان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که هرکس در جهان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که شور از بحر برخیزد

دگر شد وقت آن ماتم که صحرا بی‌امان گرید

خورشید دست بر سر و دستار می‌زند

خود را چو ذرّه بر در و دیوار می‌زند

خمیازه تازه ساز لب زخم جان ماست

هر عطسه‌ای که خنجر خون خوار می‌زند

روز قیامت است صباح عشور تو

ای تا صباح روز قیامت ظهور تو

ای روشنایی شجر وادی نجف

هر ریگ کربلا شده طوری ز نور تو

جود خداوندی‌َ است در کف جودش شعشعۀ کبریاست ضوء وجودش

عرصۀ لاهوت شمّه‌ای ز حدودش هست حدودش ثُغور حیّ ودودش

ز سرت نمانده جسمی به سرم نمانده مویی که گرفته بود مویم به کف خودش عدویى

دل زخم خورده ام را ننهد کسی رفویى «همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

نوای غم به گوش چرخ پیر است

و یا بانگ جگرسوز بشیر است

که می‌گوید ایا اهل مدینه

خبر آورده‌ام با سوز سینه

درای کاروانی، سخت با سوز گداز آید چو آه آتشینی کز دل پر غصه بازآید

گمانم کاروانی از وطن آواره گردیده که آواز جرس با ناله‌های جانگداز آید

قول حسینی شنو راه مخالف مرو

راست برو تا حجاز خصم عراقی مشو

حسن حسن است که با حسین است

گر خود حسن است و یا حسین است

من حسینی مذهبم ای یار من

یافته تعظیم از خلق حسن

علم تو باشد همه از قیل و قال

و آن من میراث من از جد من