اکبر که رخش جلال سرمد دارد

 این آینه، زیبایى احمد دارد

چون اوست شبیه مصطفى، دیدارش

 پاداش زیارت محمّد دارد

بر بذر غمی که کاشتم می‌گریم

 چون چاره دگر نداشتم می‌گریم

بر گریه‌ی من اگر چه دشمن خندد

 بر سینه سرت گذاشتم می‌گریم

در تابش آفتاب، اى ماه! برو

 اکنون که روى به سوى «الله» برو

هنگام وداع آخر، اى جان حسین!

 پیش نظرم، چند قدم راه برو

از داغ تو، ای جوان! شرر می‌گردم

من لحظه به لحظه پیرتر می‌گردم

با قامت راست از حرم آمده‌ام

با قامت خم به خیمه برمی‌گردم

من شعله به جانم و تو آتش به جگر

 تو سوخته‌اىّ و من ز تو سوخته‌تر

بر گرد على! که شب نگردیده هنوز

 سیراب شوى پسر! تو از دست پدر

از خون که گرفته بود سیماى تو را

 شستم به لبان خشک، لب‌هاى تو را

یک بار دگر نگاه کن پشت سرت

 تا باز ببینم رخ زیباى تو را

اکبر که گل حمیده‌ی فاطمه است

 نورِ دلِ نورِ دیده‌ی فاطمه است

هر چند که از گلشن لیلا باشد

 او لاله‌ی پروریده فاطمه است

آغوش به روى گل چو بگشود حسین

 از لاله‌ی خویش تشنه‌تر بود حسین

بنْهاد زبان اگر که در کام على

 او را عطش شهادت افزود حسین

اکبر که بُوَد آینه‌ی طلعت دوست

 جارى است ورا خون خدا در رگ و پوست

هم‌نام علىّ و نور چشمان حسین

 ماهی است که نور پنج خورشید در اوست

آن کشته که یادگار پیغمبر بود

 لب‌تشنه و خویش چشمه‌ی کوثر بود

گر گفت به مقتل جگرم می‌سوزد

 سوز عطش و داغ على‌اکبر بود

بر آینه‌ی جمال طاها صلوات

 بر نور دل زاده‌ی زهرا صلوات

مجنون على است لیلى حُسن ازل

 بر لاله‌ی بوستان لیلا صلوات

آنان که به رخساره‌ی اکبر دیدند

زآن آینه، سیمای پیمبر دیدند

زینب چو گرفتش به بغل، هاشمیان

در دامن او حسین دیگر دیدند