زرد و کبود و سرخ شد اما هنوز هم دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

تا تاول دوبار‌ه‌ای از راه می‌رسد با گریه آه می‌کشد آن را هنوز هم

من گریه می‌کنم به سر از پیکری که نیست تو شکوه می‌کنی ز من از معجری که نیست جارو زدم به پای تو خاک خرابه را با چند تار گیسوی از خون تری که نیست  

به دامنم ببرد رشک، آسمان بابا! به ماه تا که تو را می‌دهم نشان بابا! تو بعد نیزه و طشت و تنور و خورجین‌ها شدی به کودک ویرانه میهمان بابا!

چشم حسود کور، که بابای من رسید

‌ای دختر پلید گفتی یتیمی و پدرت را کسی ندید

دیدی به من رسید امروز باز حرمله شالی جدید داشت

بر گردنش گذاشت شاید دوباره جامه‌ای از دختری کشید

یا معجری درید  

زدن نداره

 دختری که رمق به تن نداره

راه می‌رم آروم

 این پا که نای دویدن نداره

پیچید اگر به دور تنت بوریا کسی صد دست شد سرت که رسد دست ناکسی

دست تو را به صوت حجازیت خوانده‌ام هرگز نبود جز پدرم خوش صدا کسی

زلف تو در باد بود و زلف من بر باد رفت هر چه زیبایی خدای تو به مویم داد رفت

من سند آورده‌ام از زجر‌های زجر، حیف! باد با خود برده مو‌های مرا، اسناد رفت

آهش میان هلهله‌ها ناپدید شد

از گریۀ بدون صدا نا‌امید شد

دیگر بلند نام تو را می‌زند صدا

او نوحه خواند و خالق طرحی جدید شد

دوباره روضۀ با آب وتاب می‌گیرم

من از مراثی‌ام آخر جواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید

عزا برای تو با آفتاب می‌گیرم

قلبش شکسته بود و نگاهش به راه بود

پژمرده از ندیدن خورشید و ماه بود

با آنکه رنگ چادر او رفت در مسیر

از هر طرف اسیر هجوم نگاه بود

به روى دامن من ‌امشب استراحت کن

چو من به خاک نشینى بیا و عادت کن

چقدر دور سر روى نیزه پر بزنم

بمان و مثل همیشه کمى محبت کن

زنده هستم به عشق دلداری

به ‌امید طلوع دیداری

گاه دنبال زندگی هستم

گاه دنبال چوبۀ داری