کربلا را می‌سرود این بار، روی نیزه‌ها

با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها

نینوایی شعر او از نای هفتاد و دو نی

مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ها

تا ز چشمم، ماه روی خویش، پنهان می‌کنی

آسمانِ دیده‌ام را اختر‌افشان می‌کنی

تا شبِ گیسوی خود بر صبحِ رخ می‌افکنی

جمع ما را هم‌چو موی خود، پریشان می‌کنی

ای شمع فروزان! به شبستان که بودی؟

دیشب به کجا رفتی و مهمان که بودی؟

از دوری تو رفت ز جان و دلم آرام

ای جان من! آرام دل و جان که بودی؟

تا به روی نیزه، جانا! منزل و مأوا گرفتی

در کف غارت‌گرانی، طاقت از دل‌ها گرفتی

دامن و آغوش ما بگْذاشتی خالیّ و رفتی

جا درون مطبخ خولیّ بی‌پروا گرفتی

ای سر دور از بدن! روزی تو سامان داشتی

جا به دوش مصطفی با لعل خندان داشتی

خضر را رهبر تو بودی، جانب «عینُ الحَیات»

خود چرا در وقت مردن، کام عطشان داشتی؟

همراه کاروانی و همراه نیستی

گاهی مقابل منی و گاه نیستی

با تو تمام روز، شریک غمت شدم

همراه من در این شب جان‌کاه نیستی؟

از فرط غم، برای منِ تنگْ حوصله

یارای آن نمانده که بتْوان کنم گله

از هم اساس عالم امکان چرا نریخت؟

روزی که شد به نیزه سر میر قافله

عهد و پیمان نه چنین بود، میان من و تو

با فلک نیز نه این بود گمان من و تو

که توام نیم‌ره از یاد فراموش کنی

یا کند دور ز هم، چرخ، مکان من و تو

صُوت قرآن تو صبرم را رُبود از دل، حسین!

زآن سبب سر را زدم بر چوبه‌ی محمل، حسین!

من ز طفلی بر سر دوش نبی دیدم تو را

از چه بگْرفتی کنون بر نوک نی منزل؟ حسین!

قرآن ناطقم! رُخت از من نهان مکن

بیرون توان ز جسم منِ ناتوان مکن

آرام جان من! شب دوشین ندیدمت

ای سدره جا! به مطبخ خولی، مکان مکن

نمی‌گویم ز نوک نیزه با خواهر، تکلّم کن

نگاهت پاسخ من داد، بر طفلت ترحّم کن

اگر چه غنچه‌ی بی‌آب، هرگز نشکفد امّا

درِ فردوس را بگْشا، به روی من، تبسّم کن

چو رأس پاک تو را روی نی نظاره کنم

دوباره یاد از آن جسم پاره‌پاره کنم

در این عبور پُر از اضطراب، کو فرصت؟

که بهر اهل حریم تو، فکر چاره کنم