دختر مرتضی، امیر عرب

گوهر دُرج معرفت، زینب

بضعۀ مصطفی، رسول کریم

آن سرافراز واجب‌التعظیم

چو در کوفه خورشید گیتی فروز

شتابی دگر کرد، در نیمروز

به کردار طشتی، لبالب ز خون

بر این نیلگون طارم واژگون

وقتی رسید قافله در مجلس یزید

بالا گرفت قائله در مجلس یزید

اشک سر بریده درآمد که پاگذاشت

زینب میان سلسله در مجلس یزید

در تشت طلا بود سر سردارش

زنجیر گران، به پیکر تبدارش

از خطبۀ آتشین «سجّاد»، یزید

شد نادم و گریه کرد بر کردارش

در کام تو، ذوالفقار حیدر به نیام

در خطبۀ تو، گرمی صد شعله پیام

هر چند به خاک غم نشسته‌ست دلت

روح ملکوتی تو در اوج قیام

ای صبر تو، چاک کرده پیراهن غم

وی عزم تو، آتش زده بر خرمن غم

پژواک خطابه‌های تو محو نمود

از ساحت پاک حنجرت، شیون غم

ای صبر تو، تازیانه بر پیکر ظلم

وی زخم اسارت تو، بر حنجر ظلم

چون صاعقۀ خطابه‌ات شعله کشید

باقی نگذاشت غیر خاکستر ظلم

ای نام تو، نینوای خونین پیام

وی صحنۀ کربلای تو، کوفه و شام

جبرئیل حماسه، می‌چکد از دو لبت

چون تیغ خطابه را برآری ز نیام

آن سر که از او رنگ شفق خون می‌ریخت

از نای بریده بر طبق خون می‌ریخت

در بزم شراب، شب‌پرستان دیدند

قرآن که از او ورق ورق خون می‌ریخت

اینک زمان زمانِ غزل‌خوانیِ من است

بیتی‌ست این دو خط که به پیشانیِ من است

هان ای یزید! بشنو و ابرو گره نزن

این میهمانیِ تو نَه ... مهمانیِ من است!

چه بر نیزه

چه در طشت خونین ...

آن طشت که خون عشق را می‌نوشید

در فهم دلیل خون او می‌کوشید

آن روز شعور خیزران جالب بود

انگار لبان وحی را می‌نوشید