چون تازه شد مصیبتشان از ورود شام
از شهر شام، خاست عیان، رستخیز عام
ناکرده فرق، آل علی را ز مشرکان
افتاده اهل شهر، در اندیشه‌های خام
چون شام، اهل‌بیت نبی را مقام شد
صبح امید زینب غم‌دیده، شام شد
گنج معارف ازلی بوده آن گروه
نبْوَد عجب خرابه‌ی‌‌شان گر مقام شد
بگفت زینب غم‌دیده، با دلی غمناک:
«گرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک»[i]
به دوستیّ تو سوگند! صبر پیشه کنم
«هزار دشمنم ار می‌کنند، قصد هلاک»
اى یزید! این همه بیداد مکن، داد از تو!
کس ندیده است چو ما این همه بیداد از تو
در جهان، خانه‌ی ظلم و ستمت ویران باد!
ز آن که ویران شده بس خانه‌ی آباد از تو
زینب آن جلوه‌ی شکیبایی
روح دانایی و توانایی
منطقش منطق متین علی
خطبه‌اش خطبه‌های زهرایی
آسمان‌ها را نخواهد شد ز یاد
مجلس مُستنکر ابن زیاد
مجلسی ترتیب، آن بدنام داد
وندر آن بنْشسته، بار عام داد
تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت
کار عشق و عاشقی بالا گرفت
یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟
گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر
باز آمد در نظر، بزمی پلید
وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید
بود مست باده‌ی کبر و غرور
خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور
در ورود عترت شاه شهید
مجلسی آراست خصم دین، یزید
مجلسی در وی، صلای خاص و عام
شامیان در آن نموده ازدحام
من چراغ بزم‌گاه وحدتم
من فروغ مشعل حرّیّتم
آفتابی شد به ابر خون، نهان
من شفق‌آسا کنم نورش، عیان
قصّه‌ای دارم بسی پُر‌انقلاب
از سر بُبریده و شام خراب
آن شنید‌ستم که اندر کربلا
شد سر سلطان مظلومان، جدا
دور گردون بس که دشمن‌کام شد
ماتم اسلام، عید عام شد
شد چو در شام، اختران برج دین
آسمان گفتی فروشُد بر زمین
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
