آدما میگن که ققنوس

وقتی‌که آتیش میگیره

میون شعله‌ها از نو

جون میگیره نمی­‌میره

آن دسته که تا لحظۀ آخر ماندند

مردان همه در مرامشان درماندند

از بس ز اهالی زمین سر بودند

سردار شدند، چونکه بی سر ماندند

اسیر موج‌های سرکش تقدیر, ماهی‌ها

و می‌میرند! شایدزود, شاید دیر, ماهی‌ها

گروهی سایۀ امن خدا برنعش اقیانوس

گروهی در فریب فتنۀ تزویرماهی‌ها

لب بر لب حادثه، رها از تردید

سرسبزتر از قدیم‌ها می‌خندید

می‌گفت که سرخ پرزدن دیدنی است

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

آن سوی کسی عمارت ری می‌خواست

افسوس! به جز عذاب خود کی می‌خواست؟

این سوی ولی خدای رحمان و رحیم

هجده سر سرخ مانده بر نی می‌خواست

 مستی تمامی ندارد، حتی اگر تاک افتاد

حتی اگرساقی مست، خود نیزعطشناک افتاد

آزاده حُرّی که یک عمر زندانی تیرگی بود

بال وپرش را تکان داد، آزاد شد پاک افتاد