خواهرش بر سینه و بر سرزنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
سیل اشکش بست برشه، راه را
دود آهش کرد حیران، شاه را
دیگرم شوری به آب و گل رسید
وقت میدان داری این دل رسید
موقع پا در رکاب آوردن است
اسب عشرت را سواری کردن است
وقتی از داننده‌ای کردم سؤال
که مرا آگه کن ای دانای حال
با همه سعیی که در رفتن نمود
رجعت اکبر ز میدان از چه بود؟
خوش نباشد از تو شمشیر آختن
بلکه خوش باشد سپر انداختن
مهر پیش‌آور، رها کن قهر را
طاقت قهر تو نبود دهر را
بازم اندر مهد دل طفل جنون
دست از قنداقه می‌آرد برون
مادر طبع مرا از روی ذوق
خوش درآرد شیر، در پستان شوق
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
