بزم‌آرای قضا در کربلا
چون صلا زد عاشقان را بر بلا
تشنگان باده‌ی جام الست
آن بلا‌جویان مست می‌پرست،
دید «مسلم» را «حبیب» حق‌پرست
با همه بی‌رنگی‌اش، رنگی به دست
گفت با زاریش کای دیرینه‌دوست!
وی که دانم طالب مغزی، نه پوست!
دید چون شاه شهیدان را غریب
داد از کف، «جون»، آرام و شکیب
آمد و افکنْد خود بر پای شه
بوسه زد بر پای گردون‌سای شه
نور فیض حق چو رخشیدن گرفت
همّت شه، جرم بخشیدن گرفت
حر که بسته بر میان، شمشیر رزم
جذبه‌ای زآن نور آوردش به بزم
آمد آن سرخیل عشّاق الست
نزد شاه عشق با مشکی به دست
ناله‌ی «قَد ضاق صدری» ساز کرد
حضرتش را خوش سخن آغاز کرد
روزم اینک شب ز دود آه شد
وقت جان‌بازیّ «آل‌الله» شد
دود آهم ره به مهر و مه گرفت
تا که اکبر، راه قربان‌گه گرفت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
