چون پیشواى عشق قدم در میان نهاد

مى‌‏سوخت ز آتشى که نهان داشت در نهاد

آن شمع جمع بود که بر پاى عهد خویش

تا آن دقیقه و دم آخر بایستاد

بر گلبن رسول چو باد خزان گذشت

آمد بهار گریه و سیل از میان گذشت

افسرده گشت عالمى از آن خزان ولى

شد کربلا چنان که صفاش از جنان گذشت

تا به میان نام و داستان حسین است

اشک به دامان دوستان حسین است

زار ز بیداد دى شده است، چو بلبل

آن که دلش، مرغ بوستان حسین است

حسین، جان عالم امکان است

حسین، راز خلقت انسان است

حسین، آن بزرگ‌ فداکارى است

که گفت: عدل و داد به از جان است

چون گل گلشن هستى ز نژاد عرب است

مى‌‏توان گفت: عرب، ملّت عالى‌نسب است

این گل سرسبد و مظهر انسانیّت

ز آب و خاک عرب است و عربش امّ و اب است

بگْذشت چون که روز سیه‏‌فام کربلا

شد آشکار، منظرۀ شام کربلا

کوس رحیل چون زده شد هم‌چو نفخ صور

افتاد لرزه باز بر اندام کربلا