کرب و بلا: وجود مشابهت با قرابت مفهومی میان برخی از آیات قرآن با قیام سیدالشهدا (ع) در روایات متعددی به تصریح بیان شده است.

یکی از آیاتی که به استناد فرموده اهل‌بیت (ع) دلالت بر قیام و شهادت امام حسین (ع) دارد؛ آیه اول سوره مبارکه مریم است: (کهیعص) در شرح و تفسیر این آیه دو دسته روایت نقل شده است؛ نخست روایاتى که هر یک از این حروف را به یکى از اسماء خداوند (الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌) مرتبط مى‌داند. از جمله روایت ابو بصیر از امام صادق (ع) که فرمودند: «منظور از کهیعص، این است که خداوند ذات مبارک خویش را به کفایت‌کننده، هدایتگر، عالم، صادق و دارای بخشش­های فراوان وصف کرده است»¹ و دسته دوم روایاتى است که این حروف مقطعه را به داستان قیام امام حسین (ع) در کربلا تفسیر کرده است.²

از جمله روایتی است که «سعدبن‌عبداللَّه» از امام مهدی (عج) نقل کرده است که از حضرت پرسیدم تأویل کهیعص چیست؟ امام فرمودند: این حروف از اخبار غیبی می‌باشند که خدای علیم بنده‌ی خود حضرت زکریا را از آن‌ها آگاه نمود و سپس داستان آن را برای نبی اکرم (ص) شرح داد.

هنگامی که حضرت زکریا از خدا خواست نام‌های مبارک پنج‌تن آل عبا را به او تعلیم دهد، جبرئیل به زمین هبوط کرد و آن اسماء مبارک را به وی یاد داد. جناب زکریا هر زمان نام‌های مبارک محمد، علی، زهرا و حسن (ع) را به زبان می‌آورد، غم و اندوه وی برطرف می‌شد ولی هرگاه نام مبارک حسین را می‌برد، گریه راه گلوی او را می‌گرفت و نفس وی به شماره می‌افتاد تا اینکه یک روز حضرت زکریا خطاب به باری‌تعالی عرض کرد: بار خدایا! هر وقت من نام آن چهار نفر را می‌برم غم و اندوه من برطرف می‌شود ولی زمانی که نام حسین را می‌برم، چشمانم اشک‌بار می‌شود و نفسم به شماره می‌افتد دلیل این امر چیست؟ خداوند متعال داستان شهادت امام حسین (ع) را برای زکریا شرح داد و فرمود: «ک» اشاره به کربلای امام حسین (ع) است. «ه» اشاره به شهادت عترت پاک دارد. «ی» اشاره به نام یزید است که در حق حسین (ع) ظلم کرد، «ع» اشاره به عطش حسین (ع) دارد و «ص» نیز بیان صبر آن بزرگوار است.

هنگامی‌که حضرت زکریا از این واقعه مطلع شد، به مدت سه روز از مسجد خارج نشد و به گریه و مرثیه مصیبت سیدالشهدا (ع) مشغول شد و خطاب به خداوند عرض کرد: پروردگارا! آیا بهترین خلق خود یعنی حضرت محمد (ص) را دچار مصیبت فرزندش می‌کنی؟ آیا چنین بلایی را بر در خانه‌ی آن حضرت پیاده خواهی کرد؟ پروردگارا! آیا لباس چنین مصیبتی را به تن علی و زهرا می‌پوشانی و چنین مصیبتی را نصیب آنان خواهی کرد؟

سپس حضرت زکریا دعا کرد و از خداوند چنین خواست: پروردگارا! پسری به من عطا کن که در زمان پیری، چشم من به وی روشن شود و مرا شیفته‌ی محبت وی بگردان، سپس مرا دچار مصیبت او کن، همچنان‌که حبیب خود را دچار مصیبت فرزندش خواهی کرد! آنگاه خدا حضرت یحیی را به زکریا عطا کرد و او را دچار مصیبت وی نمود. مدت حمل حضرت یحیی مانند امام حسین (ع) شش ماه بود.³

______________________________________________________________

^{پی‌نوشت‌ها:}

^{1-بحار الأنوار، ج 89، ص 376/ القمی؛ ج 2، ص 48}

^{2- برگزیده تفسیر نمونه ج 3}

^{3- تفسیر اهل‌بیت علیهم‌السلام ج 9، ص 10 بحار الأنوار، ج 14، ص 178/ الاحتجاج؛ ج 2، ص 463/ إرشادالقلوب؛ ج 2، ص 421 «بتفاوت».}