به گزارش کرب و بلا، در میان افرادی که در رکاب امام حسین (ع) روز عاشورا مجاهدت کردند، بودند اشخاصی که همان روز به فیض شهادت نائل نشدند. موقع بن ثمامه اسدی صیداوی از جمله آنهاست.

 

موقع بن ثمامه که از اهالی کوفه بود پس از تصمیم ابن زیاد به جنگ با امام حسین (ع)، شبانه شهر را به قصد اردوی سیدالشهدا (ع) ترک کرد و در روز عاشورا از جمله تیراندازان ماهری بود که در دفاع از حریم اهل بیت (ع) جانفشانی کرد.

 

وقتی تیرهایش تمام شد توسط سپاه دشمن زخمی شد و به روی زمین افتاد اما توسط افراد قبیله‌اش یعنی بنی‌اسد که در نزدیکی کربلا سکونت داشتند و کار تدفین پیکر شهدای کربلا را بنا بر نقل مشهور تاریخی آنها به انجام رساندند، نجات یافته و مدتی در کوفه مخفی شد. (مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج3، ص260).

 

پس از فروکش کردن واقعه ابن‌زیاد مطلع می‌شود که او زنده است و لذا دستور قتل او را صادر می‌کند اما مجدد با وساطت و شفاعت قبیله بنی‌اسد از مرگ نجات می‌یابد ولی با غل و زنجیر به قریه‌ای به نام «زراره» تبعید می‌شود. وی همانجا در رنج و مرارت و تحمل جراحات وارده از جنگ باقی می‌ماند تا اینکه به فیض شهادت نائل می‌شود. (سماوی، محمد بن طاهر، ابصار العین فی انصارالحسین علیه‌السلام، ج1، ص117) و (امین، محسن، اعیان الشیعه، ج1، ص612) و (محمودی، محمدباقر، عبرات المصطفین، ج2، ص193). نکته جالب توجه اینکه او با وجود شهادت حدود یک سال پس از واقعه عاشورا، نامش در فهرست شهدای کربلا آمده است.

 

او که برخی از منابع نامش را «مرقع» نیز ذکر کرده‌اند (تاریخ طبری، ج5، ص454) و (ابن اثیر، ابوالحسن، الکامل فی التاریخ، ج4، ص80) در مدت تبعیدش به ذکر مشاهدات خود از واقعه کربلا پرداخت که منبعی برای مورخان و نویسندگان و مقتل‌نگاران عاشورا شده است.

       

کمیت اسدی؛ شاعر مشهور شیعی در تک مصرعی او را با کنیه اباموسی یاد کرد و می‌گوید: «ان ابا موسی اسیر مکبل» یعنی (اباموسی اسیری که به کبل، زنجیر و آهنی بسته شده)