به گزارش کرب و بلا، مسلم بن عوسجه از جمله شهدای واقعه عاشوراست که از همان ابتدا نیز تکلیفش را با خود مشخص کرده بود، نه مانند آنهایی بود که نامه بنویسند برای دعوت از حسین بن علی (ع) و بعد تنهایش بگذارند و نه مانند آنهایی که ابتدا سر به مخالفت و دشمنی با سیدالشهدا (ع) داشته باشند و پس از کشف و شهودی و ارائه حجتی از سوی ولی خدا، نادم و پشیمان قصد یاری ایشان را داشته باشند.

 

او از اهالی کوفه بود و دو خصیصه بارز داشت؛ دلاوری و عبادت و پارسایی. از همان ابتدای ورود مسلم بن عقیل به کوفه مصمم قصد نصرت و یاری فرستاده حسین بن علی (ع) را داشت و به محض شهادت مسلم و غرق شدن کوفه در سیلاب خدعه و نیرنگ و سپس خفقان، به همراه خانواده از کوفه گریخت تا به دامن امام و مقتدای خویش پناه ببرد.

 

شب عاشورا که امام از همراهان خود بیعت را برداشت و از آنها خواست تا از تاریکی شب برای گریختن و رهایی از مهلکه استفاده کنند، او پیامبر (ص) و خداوند را حجت آورد و گفت که چگونه این کار را انجام دهیم و در روز قیامت چه پاسخی داریم که به خدا و جد بزرگوارت بدهیم؟!

 

جانفشانی او در روز عاشورا زبانزد همگان بود و حتی یک بار در جریان یورش دشمن از پشت خیام امام حسین (ع) با وجود آنکه شمر ذی الجوشن در تیررس او بود، امام او را از کشتن شمر منع کرد و فرمود: دوست ندارم که آغازگر جنگ باشیم.

 

رجز مسلم بن عوسجه اسدی در جریان کارزارش در دشت کربلا شنیدنی است:

اِن تسألوا عَنی فأنی ذُولُبد

من فَرعِ قوم من ذری بنی اسد

فَمَن بغانا حائد عن الرَشَد

و کافر بدین جبار صمد

(اگر از من بپرسید چون شیر آویخته یالم

خاندانم جزئی از ذریه بنی اسد است

هر که به ما ظلم کند از راه مستقیم رشد و هدایت دور است و به دین خداوند جبار و صمد کافر است.)

 

امام حسین (ع) وقتی که مسلم بن عوسجه به خاک می افتد بر بالین وی حاضر شده و این آیه را تلاوت می فرماید:

«فمِنهُم مَن قَضىٰ نَحبَهُ وَمِنهُم مَن یَنتَظِرُ ۖ وَما بَدَّلوا تَبدیلًا»

بعضی پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند)، و بعضی دیگر در انتظارند؛ و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند.(سوره مبارکه احزاب، آیه 23)

 

مسلم بن عوسجه جزء شهیدانی است که امام زمان (عج) در مورد وی فرمود:

تو نخستین شهید از شهدای خداوندی که پیمانت را به انجام رساندی و به خدای کعبه که رستگار شدی. خداوند بر این پیشتازی و همراهیت با امام پاداش خیر عنایت کند.