به گزارش کرب و بلا، محمدحسین رجبی دوانی؛ پژوهشگر وعضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) که در قالب برنامه «سایه روشن» فرهنگسرای اندیشه به موضوع کربلا و شبهات وارد شده به آن پاسخ می دهد در جدیدترین قسمت از این برنامه گفت:امیرالمومنین (ع) و امام حسن (ع) هرگز با معاویه کنار نیامدند و صلحی در کار نبود. امام علی (ع) جز سرنگونی معاویه از حکومت شام به چیز دیگری رضایت نمی‌داد و تلاش ایشان برای برکناری معاویه ثمر نداد تا اینکه جنگ صفین در گرفت.

 

وی گفت: امام حسن مجتبی (ع) نیز همانند پدر رفتار کرد و هر چند که خواستند تا با سپاه پاسخ قوی به معاویه بدهند اما مردم عراق با او همراهی نکردند و حتی به ایشان خیانت هم کردند و به عبارت دیگر امام حسن (ع) قبل از آنکه بخواهد با دشمن مواجه شود با خیانت داخلی‌ها مواجه شده بود و اگر می‌خواست با همان لشگر در برابر معاویه بایستد کاری از پیش نمی‌بردند.

 

رجبی دوانی در توضیح تغییر شرایط مسلمین پس از روی کارآمدن یزید گفت: در زمان امام حسن (ع) جامعه به سمت معاویه میل پیدا کرد. در حقیقت مردم آن زمان احساس می‌کردند با حکومت معاویه، دنیایشان به خوبی تأمین می‌شود و به همین دلیل به سمتش رفتند. علاوه بر این، ظاهر معاویه به عنوان یکی از اصحاب پیغمبر، جز کاتبان وحی و … موجب شد تا  پایگاهی در بین مردم داشته باشد و مردم او را بر فرزند پیغمبر ترجیح دهند. روی کارآمدن یزید خلاف همه اصول‌ها و عرفی رایج زمان بود چرا که او بسیار جوان بود و به فسق و فجور نیز معروف بود و حضورش نوعی بدعت بود.

 

وی ادامه داد: اگر امام حسین(ع) اجازه می‌داد این روند ادامه پیدا کند، قبح بدعت‌گذاری در دین شکسته می‌شد و تمام دستاوردهای پیغمبر نابود می‌شد. ناگفته نماند که امام حسین 10 سال و نیم امامت داشتند و 10 سال از آن در دوره خلافت معاویه بود؛ در این مدت ایشان همان رفتاری را انجام داد که برادرش کرد و این در حالی است که معاویه در پیمان صلح به امام حسن (ع) تعهد داده بود که حکومت بعد از او به امام حسن می‌رسد و اگر ایشان زنده نبود به حسین بن علی (ع) می‌رسد. در حقیقت معاویه حق تعیین جانشین نداشت اما در نهایت پسرش را قرار داد. امام حسین در برابر این منکر بزرگ ایستاد و قیام کرد.

 

این استاد حوزه و دانشگاه  تصریح کرد: ناصحان متأسفانه به رغم دلسوزی‌هایی که برای امام حسین داشتند، متوجه هدف امام نبودند. در حقیقت آنان نگران جان امام بودند و می‌گفتند امام با رفتن به سمت کوفه جان خود را به خطر می‌اندازد و در نتیجه به ایشان توصیه می‌کردند که به سمت مناطق دیگری از جمله یمن برود تا دست دشمنان به ایشان نرسد و  این موضوع در حالی است که امام می‌خواهد به تکلیف خود عمل کند، تکلیف امام حفظ اسلام از خطر انحراف و نابودی قطعی است که در این راه اگر لازم باشد، حاضر است حتی جانش را هم فدا کند.

 

وی در مورد چرایی همراهی خانواده با امام حسین(ع) در سفر به کوفه گفت: یزید به فرمانده مدینه دستور داده بود که امام حسین (ع) را احضار کند تا از او بیعت بگیرد و اگر بیعت نکرد او را به شهادت برساند اما امام اصلاً قصد بیعت ندارد و حتی می‌خواهد در برابر این وضع بایستد. بر همین اساس امام تصمیم گرفت از مدینه بیرون رفته و به سمت مکه برود. اگر امام خانواده خود را با خود نمی‌برد و آنان را در مدینه می‌گذاشت با سابقه‌ای که از معاویه سراغ داریم متعرض خاندان امام می‌شدند. این موضوع در حالی است که معاویه نسبت به یزید باهوش‌تر و زرنگ‌تر بود. در حقیقت برای اینکه امام را وادار به بیعت کنند خانواده ایشان را به گروگان گرفته و به زندان می‌انداختند.

 

رجبی دوانی تصریح کرد: همچنین با توجه به دعوت گسترده مردم کوفه طبیعی است که امام باید همراه با خانواده خود به کوفه برود. امام به سوی جنگ نمی‌رفت بلکه در پاسخ به دعوت مردم کوفه در حال عزیمت به آنجاست. در روند طبیعی این دعوت امام باید همراه با خانواده خود در کوفه مستقر می‌شد و اگر بنای جنگ وجود داشت، خانواده امام در کوفه می‌ماندند و امام همراه با نیروهای نظامی کوفه به جنگ می‌رفتند. با خیانت مردم کوفه و عدم یاری امام از سوی آنان مقرر شد که مسیر امام سد شده و ایشان در محاصره قرار بگیرد.

 

وی به توضیح درباره انتخاب مسلم به عنوان سفیر امام نیز پرداخت و گفت: امسلم بن عقیل شخصیت والا و برجسته‌ای در خاندان امام حسین است. امام همین موضوع را در نامه‌ای که به مردم کوفه می‌نویسد مورد اشاره قرار داده و می‌گوید برادر، پسرعمو و فرد مورد اعتماد خود را پیش شما می‌فرستم. در این نامه می‌فرماید اگر مسلم به من گزارش دهد که شما پای حرفتان هستید به سوی شما حرکت می‌کنم. بر اساس اسناد تاریخی شمار بیعت‌کنندگان با مسلم در کوفه بیش از 18 هزار تن بود. آنان می‌گفتند ما حاضریم با بذل جان و مال خود با دشمنان امام حسین بجنگیم. همین موضوعات باعث شد که برای مسلم این یقین ایجاد شود که کوفه آمادگی کامل دارد. فلذا به امام نامه نوشت و گفت کوفه آماده است و شما بشتابید.