«عَنْ مُعَاوِیهَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقِیلَ لِی ادْخُلْ فَدَخَلْتُ فَوَجَدْتُهُ فِی مُصَلَّاهُ فِی بَیتِهِ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ وَ هُوَ ینَاجِی رَبَّهُ وَ یقُولُ…» (کافی/ج4/ص582) معاویه بن وهب می‌گوید وارد منزل امام صادق (ع) شدم تا به خدمتِ ایشان شرف‌‌یاب شوم، دیدم حضرت نماز می‌خوانند. من هم نشستم تا نمازشان تمام شود. بعد شنیدم که حضرت با خداوند مناجات می‌کند و چنین می‌گوید:

«یا مَنْ خَصَّنَا بِالْکَرَامَهِ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِیهِ وَ وَعَدَنَا الشَّفَاعَهَ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ مَا بَقِی وَ جَعَلَ أَفْئِدَهً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَینَا، اغْفِرْ لِی وَ لِإِخْوَانِی وَ لِزُوَّارِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَینِ ع الَّذِینَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَهً…» ای خدایی که ما را به کرامت و جانشینی پیامبر اکرم (ص) اختصاص دادی و به ما وعدۀ شفاعت دادی و علم آنچه که گذشته است و آنچه که باقی مانده است را به ما عنایت فرموده‌ای. ای خدایی که دل‌های مردم را به سوی ما سوق داده‌ای، مرا و برادرانم را و زوار قبر اباعبدالله (ع) را ببخش و بیامرز، همان کسانی که مال‌های خود را در راه امام حسین (ع) انفاق کردند و بدن‌های خود را رهسپار زیارت قبر اباعبدالله (ع) نمودند، با این انگیزه که:
1. «رَغْبَهً فِی بِرِّنَا»؛ به ما اهل‌بیت (ع) نیکی کنند.

2. «وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَکَ فِی صِلَتِنَا» امید دارند به آن اجر ویژه‌ای که تو به خاطر اتصالشان با ما اهل‌بیت (ع)، به آنان می‌دهی.

3. «وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِیکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیهِ وَ آلِهِ» خوشحالی و سروری که با این زیارت خود به قلبِ رسول الله (ص) وارد می‌کنند. (یعنی زائرین قبر امام حسین(ع) قلبِ پیامبر اکرم (ص) را خوشحال می‌کنند و این بسیار مهم و ارزشمند است. )

4. «وَ إِجَابَهً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا» زائرین اباعبدالله (ع) این کار را به انگیزۀ اجابت کردنِ امر ما انجام می‌دهند.

5. «وَ غَیظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا» به انگیزۀ ایجاد کردنِ غیض در دلِ دشمنان ما این زیارت را انجام می‌دهند.

6. «أَرَادُوا بِذَلِکَ رِضَاکَ» آنها به واسطۀ این زیارت، رضای تو را طلب می‌کنند.

دعای ویژۀ امام صادق (ع) برای زائران قبر امام حسین (ع)

حضرت پس از این فراز از دعا، برای زائرین اباعبدالله (ع) به صورت ویژه‌ای دعا می‌فرماید و از خداوند می‌خواهد:

· «فَکَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ» خدایا از جانبِ ما رضوان خود را به قدر کافی به اینها بده.

· «وَ اکْلَأْهُمْ بِاللَّیلِ وَ النَّهَارِ» خدایا اینها را شب و روز حفظ بفرما.

«وَ اخْلُفْ عَلَى أَهَالِیهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِینَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَف‏» خدایا! اینها وقتی برای زیارت قبر حسین (ع) می‌روند خودت جانشینِ آنها در خانواده آنها باش و برایشان جبران کن.

· «وَ اصْحَبْهُمْ وَ اکْفِهِمْ شَرَّ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ کُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِکَ أَوْ شَدِیدٍ وَ شَرَّ شَیاطِینِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ» خدایا خودت در طول سفر مصاحب و همراه اینها باش و آنها را از شرّ هر ستمگر و دشمنِ نابکاری کفایت کن. و هر آدمِ قوی یا ضعیفی که بخواهد به اینها شرّی برساند تو محافظت کن و آنها را از شرّ شیاطین انس و جنّ حفظ کن.

· «وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْکَ فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِیهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ» خدایا پاداشى را که در برابر این غربت از وطن و مقدم داشتن ما بر فرزندان و خاندان و بستگان خود از تو آرزو دارند، به بهترین وجه به آنان ارزانى دار.

· «اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا أَعَابُوا عَلَیهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ ینْهَهُمْ ذَلِکَ عَنِ النُّهُوضِ وَ الشُّخُوصِ إِلَینَا خِلَافاً عَلَیهِمْ- فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتِی تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَینِ ع» خداوندا، دشمنان ما این سفر را بر آنان عیب گرفتند، ولى این عیبجویى آنان را از اقدام به این کار و حرکت به سوى ما به رغم خواسته آنان باز نداشت. پس پروردگارا، بر این چهره‏ها که آفتاب آنها را دگرگون ساخته، و بر این گونه‏ها که بر قبر حسین (ع) قرار گرفته رحم کن.

·حضرت در ادامۀ دعا می‌فرماید: «وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْأَعْینَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَهً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمِ الصَّرْخَهَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ تِلْکَ الْأَنْفُسَ وَ تِلْکَ الْأَبْدَانَ حَتَّى نُوَافِیهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یوْمَ الْعَطَش‏» خدایا رحم کن بر این چشم‌هایی که از آنها اشک جاری می‌شود به خاطر اینکه ما را دوست دارند و رحم کن بر دل‌هایی که برای ما آتش می‌گیرند و بی‌قراری می‌کنند، و رحم کن بر این ناله‌ها و ضجه‌هایی که برای ما زده می‌شود و این فریادهایی که برای ما کشیده می‌شود. خدایا! من این جان‌ها و این بدن‌ها را به تو می‌سپارم تا اینکه روز قیامت آنها را از حوض کوثر سیراب کنی. (کافی/4/582 و ثواب الاعمال شیخ صدوق/95)

بعد راوی می‌گوید امام صادق (ع) مدام در حالی که سر به سجده گذاشته بود، این دعاها را می‌خواند (فَمَا زَالَ وَ هُوَ سَاجِدٌ یدْعُو بِهَذَا الدُّعَاء). بعد از پایان دعا، راوی تعجب خود را از این‌همه اهمیتی که حضرت برای زائرین کربلا قائل شده‌اند ابراز می‌دارد و حضرت به ایشان می‌فرماید: «کسانی که در آسمان برای زوّار قبر اباعبدالله (ع) دعا می‌کنند خیلی بیشتر از کسانی هستند که روی زمین برای آنها دعا می‌کنند. » (مَنْ یدْعُو لِزُوَّارِهِ فِی السَّمَاءِ أَکْثَرُ مِمَّنْ یدْعُو لَهُمْ فِی الْأَرْض‏)

امام صادق (ع) در حدیث دربارۀ دعاکنندگان برای زائرین امام حسین (ع) می‌فرمایند: خداوند متعال هفتاد هزار فرشته را بر قبر حضرت امام حسین (ع) موکّل ساخته که همگى ژولیده و غمگین بوده و هر روز بر آن حضرت صلوات می‌فرستند و زائرینش را دعاء می‌کنند؛ وَکَّلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى بِالْحُسَینِ ع سَبْعِینَ أَلْفَ مَلَکٍ یصَلُّونَ عَلَیهِ کُلَّ یوْمٍ شُعْثاً غُبْراً وَ یدْعُونَ لِمَنْ زَارَهُ؛ (کامل الزیارات/ص119)