سلام حضرت دلبر، سلام قرص قمر!

مژده که ماه طلوع کرده در افق آسمان بنی هاشم.

شاه میآید، ماه میآید، کودکان حرم را پناه میآید...

بنگر که چگونه او ادب و وفا را به غایت به همراه آورده، بعد از شاه به دنیا میآید و قبل از شاه به میدان میرود!

شعاع درخشش دلاوری سرداران عشق، تنها در غروب خونین کربلا تجلی نمی‌نمود.

اکنون نورِ تجلی مخدرات حرم، کامل کننده باور حماسه عاشقانه تاریخ است. 

نفس های طفلان حرم همنوا با دلشوره های خیمه گاه، پایان عصری خونین را به تمنا نشسته بود.

مظلومیت آن چنان بر وجود تو سایه افکنده که یادت بی‌اراده و ناگزیر، آتش بر خرمن وجود می‌افکند و خاطره‌ات بغض را در گلو می‌شکند.

باولادتت اگرچه جهان معنا گرفت، هدف و غایت آفرینش تحقق یافت و فضیلت، جامه تجسم پوشید.

با ولادتت اگرچه راز سر به مهر پاکی و عصمت گشوده گشت و چشم زنان جهان از ظلمت فقدان اسوه و الگو، به نور خیره کنندهٔ وجود نمونه و بی‌همتای تو روشنی یافت.

با ولادتت، اگرچه پارسایی تولد یافت، نجابت جوانه زد، عشق شکوفه کرد، فداکاری جان گرفت، مادری و زن بودن افتخار شد و رایحهٔ ایثار در جهان پیچید...

محرمی دیگر از راه می‌رسد و بهار اشک دیگری بر عاشقان ولایت که در آن غبار از جان‌های خسته خویش زدایند و وجودشان را به عطر حسینی معطر کنند.

محرمی که با نام حسین (ع) پیوند خورده و با آمدنش فکرها و دل‌ها متوجه روزی می‌شود که بزرگ ترین روزهای مصیبت است.

نه دیروز و امروز، سال‌ها پیش حجت بر او تمام شده بود. نه پسر، که پدر، راه را نمایانده بود وقتی که خاک را بویید و گفت: خوشا به حالت ای خاک!
حجت بر او تمام و در کربلا است. در سپاه دشمن پسر دختر پیامبر. باد می‌زند و بوی خاک، چرخ زنان به مشامش می‌خورد. سوار بر شتر به سمت پسر مردی رفت که آگاه، در قتلگاه پسر خود نماز خوانده بود.

اینک من، پسر عمو و فرد مورد اطمینان از خاندانم، مسلم بن عقیل را نزد شما می‌فرستم. اگر برای من نوشت که فکر و نظر همه شما و اهل فضل‌‌ همان است که در نامه‌هایتان آمده، به خواست خدا به زودی نزد شما می‌آیم و چه سعادت و مرتبه بالایی دارد مسلم که امین خاندان اهل بیت (ع) قرار گرفته است.

دریا هیچ توقعی از رودها ونهرهای حقیر ندارد. دریا از نباریدن باران گلایه نمی‌کند و حتی در هر تشنگی جان فرسایی، لب فروبسته می‌ماند. تشنگی را چگونه بر دریا مسلط کردند که دریا از هر کجای تاریخ، هر کجای کویر و صحرا سردرآورد، سخنی از تشنگی برلب نمی‌آورد و به زانو نمی‌افتد برای جرعه‌های سنگ دلی آب. دریا دلیل تمام آب‌هاست. هرچه آب هست دریا سلطان آنست؛ پس آب‌ها حقیرتر از آن هستند که دریا را از نفس بیندازند.