بدون شک اصحاب امام حسین (ع)، جز برترین اصحاب ائمه اطهار (ع) محسوب می‌شوند. 

برخی ذاکرین محترم به دلیل عدم مطالعه در ذکر مصیبت‌های خود مطالبی را بیان می‌کنند که متاسفانه از پشتوانه تاریخی درستی برخوردار نیستند.

انسان در زندگی اجتماعیِ خود، برای رسیدن به آرمان‌ها و اهداف خود، همواره گواه صحنۀ درگیری بین دو نیروی حقّ و باطل است. آغاز آن درگیری فرزندان بی‌واسطۀ حضرت آدم (هابیل و قابیل) است و اوج آن، قیام سراسر افتخار امام حسین (ع) و یارانش در عاشورا و فرجام آن در قیام جهانی منجی عالم بشریّت در آخرالزمان.

از آن روز هیچ‌کس خبر نداشت. آن روز که امام حسین (ع) وصیتش را به برادرش داد و خاک تربت را به ام‌سلمه. چشم‌های ام‌سلمه اما از همان روز به خاک تربت خیره مانده بود. «این تربت را نزد تربت جدم بگذار، وقتی که...»

امروز،
از قتلگاه تو،
هیچ‌کس دست خالی برنگشت...

خم شد. چیزی از زمین برداشت. باز خم شد. چیزی از زمین برداشت.
دوباره و چندباره. نزدیک رفتم به پرسش. نگاه کرد به آتش‌های فراوان سپاه دشمن.
فرمود: «فردا کودکانم در این بیابان، پی پناهی می‌دوند».
 

هر روز فوج فوج مرد جنگی به لشگر مقابل افزوده می‌شد. بچه‌ها ترسیده بودند.
- بابا پس کی لشگر تو می‌رسد؟
- به زودی.

من از این بالا همه‌جا را می‌بینم. من از این‌جا، همه آدم‌ها و اسب‌ها را می‌بینم. چقدر آدم! ... چقدر اسب! ... من از این بالا حتی رودخانه‌ای می‌بینم. چقدر آب! کاش کسی جرعه‌ای آب به من بدهد...

نقل شده است که امام حسین (ع) در روز عاشورا به حضرت زینب (س) سفارش کرد که در صورت حملۀ دشمن، زیورآلات خود را زمین بریزد تا آن‌ها مشغول جمع‌آوری شوند و حضرت بتواند پناه گیرد و از نامحرمان در امان بماند در کتب تاریخی به دنبال سند چنین گزارشی گشته ایم که در ادامه نتیجه را می توانید بخوانید.

قطرۀ اشکی از چشم‌های معلم چکید و روی صفحۀ نقاشی «رحیم» افتاد، درست روی بطری‌های آب معدنی که امدادگران هلال احمر بین کاروان اسرای کربلا پخش می‌کردند.

طرح و رنگ بطری‌ها خراب شد و همۀ آب‌ها روی زمین ریخت!