دیگربار عاشورا رسید و چشم زمین و زمان همراه باجان و دل آدمیان به عزای حسین (ع) ویارانش اشک‌بار شد... گریه کردن رفتاری است که از دم‌صبح ازل تا آخر شام ابد همراه و همزاد انسان است. خشم، درد، درماندگی، سوگ، اندوه، شادی و شعف گریه را برمی‌انگیزد و گوهرهای اشک را از چشم‌های ما فرومی‌بارند.

مصیبت‌های وارد شده بر دختر خردسال امام حسین (ع) که در خرابه شام، از شدت سوز و گداز در فراق پدر، جان به جان آفرین تسلیم نمود. شرح سرگذشت حضرت رقیه (س) را در ادامه این مطلب مطالعه کنید.

ازآنجاکه عاشورا و ظهور دو واژه به هم گره‌خورده در فرهنگ تشیع است، بدون عاشورا صحبت از ظهور کردن بی‌نتیجه گذاردن حرکت حضرت امام حسین (ع) است و نوعی خودفراموشی از اصل فرهنگ عاشورا است؛ زیرا فرهنگ فرآیندی است که ابتدا و انتهایش مشخص باشد و بتوان از آن نتیجه گرفت و آن را نهادینه کرد. حرکت امام حسین (ع) پیشرفت در مسیر برپایی عدالت بود که این حرکت درنهایت با ظهور امام عصر (عج) به مرحله عمل در کل جامعه بشری خواهد رسید. 

در این نوشتار سعی کرده‌ایم با جدا کردن استقامت طبیعی و استقامت ارادی و با توجه به اینکه همه امامان (ع) در شجاعت و علم و استقامت برابرند، به تحلیل گفتار و رفتار سیدالشهدا (ع) که مظهر استقامت ذاتی، ارادی و الهی خداوند است و اصحاب و یاران با وفایش نیز از آن الهام گرفته‌اند و بزرگ‌ترین حادثه تاریخ را پدید آورده‌اند. پرداخته و به اندازه توان و مجال در این میدان بیکران قلم زده‌ایم.

آنان این واقعه را به دید معجزه نگریسته‌‏اند و در سیره عملی خود به عنوان راهکارهای مؤثر وزنده برای مبارزه علیه ظلم و ستم از آن بهره جسته‌‏اند که در این مقال به روش‏های عملی آنان جهت حفظ این نهضت از تحریفات وزنده نگه داشتن آن اشاراتی گذرا خواهیم داشت.

کمی، فقط برای چند لحظه تامل کن و ببین تشنگی و گرسنگی آنان در هنگام غروب عاشورا چگونه بر طرف شد؟!

چه معنایی برای شجاعت ارائه دهیم تا در حق آن کوتاهی نکرده باشیم اما کاش به جای دادن تعریف از این واژه انتزاعی مصداقی برای آن بیابیم چه مصداقی بهتر از عاشورا برای شجاعت می توان پیدا کرد شجاعتی که ریشه در اعتقادات دارد. آنان که به عشق شهادت می‌جنگیدند، از مرگ ترسى نداشتند تا در مقابله با دشمن، سست شوند. عاشورا الهام‌بخش شجاعت به مبارزان بوده است و محرم همواره روحیه شهامت و ظلم‌ستیزى به مردم می‌‌داده است.

علیرغم شرایط خفقان و فشار زیادی که در زمان امام کاظم (ع) بر روی آن امام و اصحاب  ایشان بود، آن حضرت مانند سایر ائمه (ع)، به شیعیان خود، توصیه به زیارت امام حسین (ع) می کردند و سعی در بیان عظمت آن حادثه داشتند.

چه کسی گفت که در عـــــالم بالاست بهشت؟!

دل من دید، همین جاست

همین تکه دنیاست، بهشت ..

سلام بر نورِ فروزانی که از هشتمین افق تابناک ولایت تابیدن گرفته است.

خوش آمدی مهربان، ای پناه مظلومان و دردمندان، ضامن دل‌های آهوان رمیده از صید دام دنیا!

کم کم بساط دلتنگی تو هم برچیده می‌شود...

کم کم سکوت سالیان تو، فریاد «فزت و رب الکعبه» می‌شود...

آه... امشب حسین (ع)، دوباره یتیم می‌شود....