سید هاشم بحرانی یکی از نویسندگان شیعه در اواخر قرن یازدهم و ابتدای قرن دوازدهم می‌زیسته، دو کتاب «حلیه الابرار فی احوال محمد و آله الاطهار علیه‌السلام» و «مدینه معاجز الائمه الاثنی عشر» از آثار اوست. [1]

روش و طریق نویسنده در این دو کتاب و دیگر کتاب‌هایی که نگاشته، اعتماد به روایات است و در همین راستا روایاتی که به‌گونه‌ای دارای ضعف سند بوده و یا روایات مرسل‌ را نیز جمع‌آوری کرده است.

در بیان رویدادهایی که در زمان تولد امام حسین علیه‌السلام اتفاق افتاده؛ در این دو کتاب، حدیثی از ابن‌عباس نقل می‌شود که جز نام ابن‌عباس، شخص دیگری در سند ذکر نشده و بر این اساس، روایت مرسل است.

در این روایت، ابن‌عباس می‌گوید: «زمانی که خداوند می‌خواست امام حسین (ع) را به حضرت فاطمه (ع) هدیه کند، به یکی از حوریان بهشت به نام لعیا وحی فرمود تا به زمین آمده و مونس حضرت زهرا (ع) و قابله‌ آن‌ حضرت باشد.

لعیا زیباترین حوریان بود و وقتی در بهشت می‌خواستند به زیبا‌رویی نظر کنند به او نگاه می‌کردند. این فرشته چنان بود که تمام بهشت با نور پیشانی و گونه‌هایش روشن می‌شد و قصر او بر فراز همه قصرها بود.

 لعیا بر حضرت فاطمه (ع) نازل شد و سلام کرد و احوال ایشان را پرسید. حضرتشان چون چیزی برای فرش کردن اتاق نداشتند از حضور این میهمان گرامی شرمگین شدند که در این هنگام حوریه‌ای از بهشت، فرشی در اتاق پهن کرد تا لعیا بر آن بنشیند. سپس امام حسین (ع) در وقت فجر زاده شد و لعیا او را گرفته و بوسید و با دستمالی بهشتی او را خشک کرده و دوباره چشمانش را بوسید و تولد این فرزند را به دختر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم تبریک گفت ...». [2]

موضوع نزول حوریه‌ای به نام لعیا در دیگر کتاب‌ها وارد نشده و فقط مخصوص به دو کتاب سید هاشم بحرانی است.

ازآن‌جاکه نزول ملائکه در هنگام تولد امام حسین (ع) در احادیث معتبر نقل‌شده است [3]، نمی‌توان اصل موضوع نزول آسمانیان به هنگام ولادت امام حسین (ع) را انکار کرد، اما این‌که یکی از آنان لعیا نام داشته و مسئولیتی از طرف خداوند به او محول شده است را فقط مرحوم بحرانی نقل کرده است. [4]