بسم الله الرحمن الرحیم

صلی الله علیک یا ولی العصر ادرکنی

سلام بر...

سلام وداع[1] شنیده‌ای؟؟؟؟

لحظات خداحافظی به یاد ماندنی هستند. صحبت از وداع که به میان می‌آید، چند صحنه در برابر دیدگان ما قد علم می‌کنند.

مثلا لحظه وداع سیدالشهدا علیه‌السلام با حضرت زین العابدین (ع) در خیمه‌ ایشان؛ که فرمودند: عمه جان کمکم کنید در مقابل فرزند رسول خدا (ص) از جا برخیزم... پدر جان! از برادرم و عمویم چه خبر؟ و فرموده باشند: پسرم همین را بگویم که به جز ما مردی در حرم باقی نمانده است.

یا لحظه وداع حضرت با دخترک سه ساله... آنگاه که دست‌های کوچکش را به دور دست‌های اسب حلقه کرد و پدر را متوقف نمود و خود را در آغوش پدر انداخت تا از او تفقد کند.

یا لحظه وداع آن حضرت با خواهر مکرمه‌شان و پاسخ به ندای «مهلا مهلا یابن الزهرا» ی ایشان.

یا شاید با شنیدن کلمه وداع یاد آن هنگام بیفتی که از باب السدره داخل می‌شوی و مقابل ضریح شش گوشه می‌ایستی و با دیدگانی گریان زمزمه می‌کنی: «لا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّی لِزِیارَتِکَ، وَ رَزَقَنِیَ‏ اللَّهُ‏ الْعَوْدَ الى‏ مَشْهَدِک‏[2]»

شاید هم با شنیدن کلمه وداع یاد آخرین لحظات از میهمانی خدای متعال بیفتی. آن زمان که دعای حضرت سجاد (ع) در وداع ماه مبارک را می‌خوانی و حسرت همه وجودت را پر می‌کند و از ته دل زمزمه می‌کنی: «فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ وِدَاعَ‏ مَنْ‏ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَیْنَا[3]»

به یاد هر کدام از این وداع ها که افتادی دست ادب بر سینه ات بگذار و بگو:

سلام بر... .