جامعه شیعی در طول تاریخ و به ‌ویژه در چند قرن اخیر، به واسطه عجین شدن «فرهنگ عاشورا و آیین‌های آن» با روح جمعی و حیات فرهنگی این مردم، توانسته منظومه‌ عظیمی از آیین‌های خرد و کلان را ایجاد کند که نه تنها محمل یک آیین مذهبی، بلکه در اشکال جامع خودش، محمل مجموعه‌ای از سنت‌ها و میراث هنری، زیباشناختی و سنت‌های فرهنگی و اجتماعی جامعه ایرانی در سطوح خرد و سطح کلان ایران هم هست.

در ادعیه امام زین‌العابدین (ع) دنیا وسیله‌ای برای نیل به مقصد و تنها گذرگاه برای سفر به جهان آخرت است. بر این اساس است که در فرازی از صحیفه سجادیه می‌فرمایند: «... وَارزُقنی الرغبهَ فیالعملِ لَکَ لإخِرَتی ... حتی یکونَ الغالبُ عَلَی الزهد فی دنیای».

استان کربلا به جز اماکن مقدسه که برای همگان شناخته شده است، زیارتگاه‌های دیگری نیز دارد که نوشتار حاضر در چندین بخش به معرفی آن‌ها خواهد پرداخت.

استان کربلا به جز اماکن مقدسه که برای همگان شناخته شده است، زیارتگاه‌های دیگری نیز دارد که نوشتار حاضر در چندین بخش به معرفی آن‌ها خواهد پرداخت.

استان کربلا به جز اماکن مقدسه‌ای که برای همگان شناخته شده است، زیارتگاه‌های دیگری نیز دارد که نوشتار حاضر در چندین بخش به معرفی آن‌ها خواهد پرداخت.

استان کربلا به جز اماکن مقدسه که برای همگان شناخته شده است، زیارتگاه‌های دیگری نیز دارد که نوشتار حاضر در چندین بخش به معرفی آن‌ها خواهد پرداخت.

استان کربلا به جز اماکن مقدسه‌ای که برای همگان شناخته شده است، زیارتگاه‌های دیگری نیز دارد که نوشتار حاضر در چندین بخش به معرفی آن‌ها خواهد پرداخت.

سید محمد هارون حسینی زنگی پوری، یکی از عالمان شیعه هند است که موفق شده در سال 1328 ه.ق (1289 ه.ش) برای عرض ارادت به ساحت مقدس ائمه مدفون در عراق، به این کشور سفر کند. وی پس از بازگشت به وطن، به نگارش این سفر آغازید و پس از چند ماه، هر آنچه از دیده‌ها و شنیده‌ها که برایش مهم بود را با یاری خامه شیوایش، به نثر و نظم کشید و برای آیندگان به یادگار گذاشت.

سید محمد هارون زنگی پوری که خود از عالمان و مولفان دیار هند است، فصلی از سفرنامه‌اش را به معرفی عالمان آن روز کربلا اختصاص داده است که نشان می‌دهد شهر کربلا در آن سال‌ها، حوزه‌ای پویا و فعال داشته است و ده‌ها عالم بزرگ شیعه، در آن‌جا سطوح عالی و خارج حوزه علمیه را تدریس می‌کرده‌اند.

سید محمد هارون حسینی زنگی پوری، یکی از عالمان شیعه هند است که موفق شده در سال 1328 ه.ق (1289 ه.ش) برای عرض ارادت به ساحت مقدس ائمه مدفون در عراق، به این کشور سفر کند. وی پس از بازگشت به وطن، به نگارش این سفر آغازید و پس از چند ماه، هر آنچه از دیده‌ها و شنیده‌ها که برایش مهم بود را با یاری خامه شیوایش، به نثر و نظم کشید و برای آیندگان به یادگار گذاشت.