حضرت عباس (ع) یکی از شخصیت‌های برجسته قیام امام حسین (ع) و برادر بزرگوار سالار شهیدان است و همواره مورد احترام و تکریم امامان شیعه (ع) بوده است. گواه این سخن، زیارت‌نامه حضرت عباس (ع) روایت شده در منابع معتبر کهن همچون کامل الزیارات ابن قولویه و المزار مشهدی از امام صادق (ع) است. برای شناخت شخصیت والای حضرت ابوالفضل (ع) لازم است زیارت‌نامه ایشان تحلیل شود. نوشتار حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و شیوه کتابخانه‌ای و با تحلیل اعتقادی مهم‌ترین مولفه‌های این زیارت‌نامه نشان داده است که نور معرفت الهی به قلب آن حضرت تابیده و ایشان به درجه مومن حقیقی رسیده‌اند. ثمرات و برکات این ایمان واقعی در گفتار و رفتار آن حضرت نمایان گشته و شایسته دریافت سلام خداوند، ملائکه، انبیاء و اولیای الهی شده است. او تسلیم اوامر الهی و ولی خدا، امام حسین (ع) بود و مومنان بر این امر شهادت می‌دهند. قاتلان او تا قیامت ملعون خداوند، ملائکه و اولیاء الهی خواهند بود و این که قمر بنی‌هاشم از جمله رجعت کنندگان زمان ظهور خواهد بود.

قاسم یکی از فرزندان امام حسن مجتبی است که در کربلا به شهادت رسید. این پژوهش چگونگی مبارزه و شهادت آن حضرت را در منابع کهن بررسی کرده و به این نتیجه دست یافته که او دومین پسر شهید امام حسن در کربلا است. وی از نظر سنی کوچک بوده و نوجوان توصیف شده است. قاسم برای مبارزه با دشمن از امام حسین اجازه خواست ولی امام نخست امتناع ورزید تا با اصرار وی مواجه شد و سرانجام اجازه داد. او در میدان نبرد توسط عمر بن سعد اَزدی به شهادت رسید. درباره آن حضرت برخی گزارش‌های بی‌سند نیز شهرت یافته است مانند این که 1- وی درباره مرگ گفت: «اَحلی من العسل»؛ 2- بدن او زیر سم اسب‌ها پایمال شد؛ 3- امام حسن تعویذی در بازویش بسته بود که توصیه به یاری حسین می‌کرد و سرانجام به عروسی او منتهی شد. این گزارش‌ها در این تحقیق مورد بررسی و نقد قرار گرفته است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی با رویکرد تاریخی است.

یکی دیگر از حساس‌ترین سخنان امام سجاد (ع)، خطبه‌ای است که در میان رجال سیاسی و دینی شام بیان شده است.

حضرت زینب (ع)، شخصیتی کم‌نظیر در جهان اسلام به شمار می‌رود، شخصیتی که دارای جایگاه ویژه با خصوصیات منحصر به فرد، نزد اهل سنت است. ازاین‌رو بسیاری از دانشمندان اهل سنت درباره حضرت زینب (ع) قلم زده و گزارش‌هایی در احوال و زندگانی آن حضرت ثبت کرده‌اند.

در قرآن پیامبران واولیائی مانند نوح، ابراهیم و لقمان که قبل از نبی مکرم اسلام زیسته‌‌اند و کسانی که پس از پیامبر (ص) در عمل به قرآن پیشگام و الگو بوده‌اند، به عنوان چراغی برای هدایت دیگران معرفی شده‌اند؛ یکی از این شخصیت های عظیم، «چراغ هدایت و کشتی نجات امت» حضرت سید‌الشهدا (ع) است

شخصیت اخلاقی پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت ایشان، منبع ارزشمندی برای آشنایی با مکارم اخلاق و الگوپذیری در زندگی فردی و اجتماعی مسلمانان (شیعه و سنی) است. مسئله اساسی این پژوهش، بررسی نمودهای شخصیت اخلاقی امام حسین (ع) در منابع اهل سنت است. مقاله حاضر به روش کتابخانه‌ای و به شیوه توصیفی-تحلیلی، برخی وجوه شخصیت اخلاقی آن حضرت را در منابع سنی، مورد کنکاش قرار داده و دریافته است آنچه در منابع تسنن در مورد شخصیت اخلاقی اباعبدالله ثبت و ضبط شده است، مؤید اعتقادات شیعه در مورد آن حضرت است که به‌ویژه در زیارت ناحیه مقدسه، مورد تاکید قرار گرفته است.

گریه بر امام حسین (ع) «ریشه» در «اعتقادات» شیعه، و نیز «احساسات» و «عواطف» شیعیان و غیر شیعیان دارد. و اینجاست که نکته «مهم» و «اساسی» تشویق اهل بیت (ع) به گریه و عزاداری فهمیده می‌شود

بنا به نوشته منابع تاریخی اهل سنت، بنی‌امیه به‌ویژه یزید، به دنبال شهادت امام حسین (ع) بودند. از این رو یزید از حاکمان مکه و مدینه خواست امام (ع) را ترور کنند. در نهایت عبیدالله بن زیاد با مکر و بی‌وفایی کوفیان، نقشه یزید را عملی ساخت. در منابع اهل سنت، چگونگی شهادت امام حسین (ع) و اصحاب ایشان مورد توجه بوده، لذا گزارشی که از واقعه جان‌گداز کربلا و اسارت خاندان اهل بیت (ع) در کوفه و شام در منابع تاریخی بیان شده، بیانگر مظلومیت و مصیبت امام حسین (ع) و شهدای کربلا است. نوشتار حاضر به بررسی عوامل و چگونگی شهادت امام (ع) و اسارت اهل بیت (ع) از منظر اهل سنت می‌پردازد.

ای کاش دست اندرکاران کشوری و نیز عالمان دین، با درک موقعیت، اجتماعات عزاداری را به طور کلی ممنوع می کردند.

روایت‌ها و داستان‌هایی که درباره حوادث مربوط به کارزار کربلا، پس از آن شکل گرفت، یک مظهر مذهبی از ابتلای امام حسین (ع) و شهادت ایشان ایجاد کرد. در واقع حادثه غمبار کربلا، به حافظه جمعی شیعه برجستگی زیاد و نمادینی بخشید.